yorgun kýzýl bir gün tüterken ufukta bir bahar daha veda ediyor yýla yaza merhaba sevinçler yaþýyorken yürekler gözlerini arýyorum kayýp bir adada
hüzün sarhoþluðu geçiyor ýssýz yalnýzlýðýmda ve ben seni bekliyorum bitimsiz ummalarda
yazýn geliþi midir seni bunca uzaða götüren unutma kýþ güneþidir asýl ýsýtan ve bitiren ruhumuzun soðuk algýnlýðýný
özlediðim yüzünü arýyorum Ay’ýn suya vuran þavkýnda
gömsem varlýðýmý suya diner mi ki yangýnlarým bu lacivert ve saðýr karýnlýkta bulur muyum seni
yoksun da seni ben mi var ettim yoksa
korkuyor muyum ki sorgulamaya sorguladýkça yaralanmaya kan kaybý mý ürküten beni can kaybý mý yoksa
habersizim belki de derin duygularýndan belki de taç yaptýn baþýna yemyeþil sevilerimi haykýramadýðýn adýmý yazýyorsun belki de dizelerine kim bilir
sahi hiç seviþtik mi seninle o duyumsadýðým haz ve ürperti kollarýnda uyanýþým bir þafak vakti düþ müydü
düþ müydü deli dalgalar gibi vurduðumuz bir birimizin kýyýlarýna köpük köpük eriyiþimiz anlarda
terk edilmiþ bir sandalýn susuzluðu deðil miydi aþk denizine dalýþýmýz ve huzurun enginliðine kondurduðumuz öpücükler
sonrasý gök coþmadý mý çýðlýk cýðlýða ses vermedi mi suskun arzularýmýz geçmiþimizde biriken sürgün bulutlarý yaðdýrmadýk mý tenlerimize damla damla
akmadýk mý bir mum damlasý gibi sabaha söyle söyle düþ müydü tüm bu yaþananlar
son kalan gücümle okþarken an an aðrýlarýmý seher yeli esintileriyle sallanýr mendilim yoluna en fakir cakasýný atar yorgun yüreðim inatla sensiz saatlere ve ben uyanmayý beklerim hala