Son sürgünüm değil

Sen yokken
Bu limandan çok gemiler kalktý
Ama en hiçbirine binmedim
Hiçbirinde sen yoktun çünkü
Bu son sürgün deðil benim için
Yýkýlmýþ þehrin duvarlarýnda
Ýlk kez üþümüyorum ben
Sensizliðin kýþýnda ayazýnda
Çok gemi bekledim ben bulimanda
Ýçinde sen olan biz olan
Bu sensiz ilk sonbaharým kýþým deðil
Bu sensiz ilk sürgünüm deðil sensizliðe
Yarým kalan ilk öykü bizimki deðil
Ýlk kaybolmuþum deðil sensiz sokaklarda
Ýlk kay oluþum deðil bu limanda
Demir kapýlar ardýnda ilk deðil seni aramam
Senin býraktýðýn kýrýntýlarý aramam ilk deðil
Yaþanacak günler varmý daha sensiz
Hiç merak etmiyorum artýk
Baþýma gelen hiç bir þey
Sensizlikten yokluðundan kötü deði
Bu benim ilk vurulma deðil
Bu benim ilk aþýk oluþum deðil
Her defasýnda geçtiðin yollarda sokaklarda býraktýðýn herþeyle
Hep vuruldum aþýk oldým
Ýçime yazdým adýný kimse silipte
Son mutluluðumu elimden almasýn diye
Sen yokken yýkýldý bu mahalle
Sen yokken yýkýldý bu þehrin her sokaðý
Okuduðum hiç bir þiir hiç bir roman
Ne seni anlatýr bana nede seni unutturur
Sen benim kalbimin varoþ sokaklarýnda
Yýkýk dökük evlerin Yýkýlmýþ duvarlarý
Arasýnda biten çiçeðim
Sen benim içimdeki büyük okyanusa açýlan
Gemilerin kalktý derin denizler limaným
Sen benim akan zamaným
Sen benim gözümden akan her damlanýn
Düþtüðü yeþil ormaným
Öyleki içinde kuþlarýn özgürce kanat çýrptýðý
Bu dünyanýn güzelliklerini saklandýðý ornan
Ben bu þiiri sana yazdým son kurþun kalemimle
Affet seni bulamadým hiç bir gemide
Hiç bir sokakta



Sosyal Medyada Paylaşın: