Ah Bir Bilsen

Acý ile karýþýp kanýyor ruhumdaki açtýðýn yaralar...
Kafam daki düþünceler dalga dalga çogalanarak....
Her gece yüzlerce, binlerce acýlara gebe....
Gözümde canlanan geçmiþteki acý, tatlý anýlarla...
Yüreðime kazýlýyor birer birer...
Açýlan yaralarla...
Dayanýlmasý zor acýlarla izdirap veriyor...
Gecenin parlayan ay ýþýðýnda yoðruluyor...
Karanlýk, ürküten sessizliðiyle donuklaþýyor!
Hafif esen rüzgarla dokunuyor yalnýzlýðýma...
Aklýma geldikçe sevdiðim!
Efkarlanýyorum.
Efkarlandýkca..
Vurmak, kýrmak, dökmek geliyor içimden!
Sonra, avazým çýktýkça baðýrmak!
Saatlerce haykýrmak geliyor...
Her an çocuklar gibi, oturup hüngür hüngür aðlamak
Ýstiyorum!
Elim de kalem!
Önüm de kaðýt!
Gururu bir kenara býrakýp!
Sýrlarýný döküp!
Mürekkebin son damlasýna kadar yazmak istiyorum!
Ýçimi döküp, rahatlamak istiyorum!
Çünki, yok oldu aramýzdan sevgi...
Þüphe girdi!
Ayrýlýk oldu!
Artýk satýrlara sýðmayacak o...
Destansý aþk yok!
Gözlerimin ýslattýðý bu kaðýt parçasýna...
Ýçimi dökmek geliyor!
Ama duygularýmdan çok göz yaþlarým dökülüyor!
Dinçer Dayý
Sosyal Medyada Paylaşın: