ruhumun soluk varlýðýna çarpan dondurucu soðuk adýnýn her harfini ölüm gibi soðuttu
kelimeler tebessüm etmiyor
yüzüm çökerken artçý depremlerde Bir enkazýn altýnda kývranýr güvercin bakýþlý umutlar gün karasý hüzünler
karanlýðýn içinde yuvarlanan gözlerin buz gibi düþtü kalbime
kurak susuz çöllere kafa tutan bir çiçek umuduyla suladým ellerimi geçirdiðimiz her anýn alnýndan öpüyorum
avuçlarýmý yakan gözyaþým kirpik uçlarýmda tütün basarken yaralarýma kýzýllýðýn hakim olduðu bu dünyada yarýnlarýmý da sardým þekli her defasýnda deðiþen bulutlara