Yol geçit verdiðinde ayakkabýmý eskitsin toz toprak Bir çift deri kemik kandan et, bir ökçe vurur gideceðine Sanki sonun üzerinde ince uzun bir telde titrek rüzgarla Havayý sorma canýmý üþüten ruhun, cýlýz paltosuyla seranatý Lambalarý koparmasýn diye gece hýrlayan vahþi sis nöbette Sol yaným kara sað yaným kar beyazý, ortadakidir þaþtý avlamak Ense kökümde gecenin usülü ýssýzlýk, deverana adým adým Ayak usanýr yol uzanýr insan canýndan sýkýlýr nerede bu varmak Varýþa giden gecenin sýrtýnda zincirleþmiþ köprüler aþýnýr Bir çift ayakkabý kamburudur, týlsým gibi giz eder yönü Merkezi nereye dikiliyse bu cismani çubuðun dönecektir Kendine duran yalnýzca sapar, sapan vurar vurulan kurban Taþlar atýlan yerlerde öç biter, ah tutan kökleriyle yolda kalandýr. Her giden deðildir yolcu, her ulaþan deðildir varmýþ; ispatýna bir ahir gerek.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahsen Tosun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.