Veli’nin Divane Hali

Benim adým Veli, her yerde duyulur sesim,
Deli derler bana, neymiþim bilmez kimsem,
Takýldý bu lakap bir kere, kim çýkarýr içimden,
Kendi kendime sorarým, bilmem ki ben neyim?

Divane olmuþum, serseri rüzgârla dolmuþum,
Bir yokuþ çýkarken, bir çukura yuvarlanmýþým,
Hayatýn oyunlarýyla her köþede kaybolmuþum,
Ama en büyük dersleri hep yaþananlardan edinmiþim;

Koþarým, varamam, düþerim, kalkamam,
Bir bakarým ki hayat çoktan ardýmda kalmýþ,
Gülen yüzlerin ardýnda nice dertler saklanmýþ,
Herkes kendine bir maske takmýþ, fark etmemiþ;

Öðrendiðim tek þey; aldanmamak görüntüye,
Dýþýn parlak, için boþsa, neye yarar ki?
Ýnsan olan, kalbiyle var olur, özüyle parlar,
Ancak o zaman menzile vardýðý belli olur;

Her insan bir deliymiþ, her insan divane,
Kimi sevgiden, kimi paradan düþer bu hale,
Ama bil ki, dostum, gerçek bir hazinedir kalp,
Ona sahip çýk, aldanma sahte cila ve þatafata;

Bir gün uyanýrsýn, aklýn baþýna gelir,
Dersin ki, ‘Ah ne çok takýlmýþým boþ þeylere,’
Ýþte o an, anlarsýn bu hayatýn anlamýný,
Bir parça sevgi, bir parça sadelik yetermiþ insana;

Ben Veli, deli Veli, belki de hayatý bilmeyen,
Ama bir bildiðim varsa o da cehaletim dostum,
Deli görünmektense, sahte akýllý olmaktansa,
Gerçek insan ol hayatýn bundan baþka anlamý var mý ki;

Bahadýr Hataylý/26.09.2024/01.48/Sancaktepe/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın: