Anne Seninle Haspihal Etmeye Geldim

Anne!
Yine caným çok sýkkýn gönlüm çok daralmýþ!
Seninle hasbihal etmeye geldim
!
Anne!
Canlý mahlukatýn en þereflisi olan insan,
Niye bu kadar, vicdansýz ve merhametsiz?
Niye bu kadar, zalim ve gaddar?
Niye bu kadar, egoist ve menfaatperest?
Niye bu kadar, acýmasýz?
Niye bu kadar, fani dünya malýna tapar olmuþ?
Niye bu kadar, içten pazarlýklý?
Niye bu kadar, ön yargýlý?
Niye bu kadar hain?
Niye bu kadar çok yüzlü?
Akrabalýk bitmiþ, akraba en zehirli akrep olmuþ!
Saygý ve hürmet niye kalmamýþ!
Ýçi dolu sadakat ve vefalýlýk gönüllerden niye uzaklaþmýþ!
Ýþler ehillerine niye verilmiyor!
Anne daha yazamadýðým birbirinden manidar çok niyelerim var!

Anne bir þeyler söyle!
Bir þeyler söyle ki, canýmýn sýkkýnlýðý, gönlümün daralmasý geçsin!
Bir þeyler söyle ki, gam ve tasalarýmý, sýkýntý ve kederlerimi bir anlýðýna dahi olsa unutayým!
Ýki yakam bir araya gelsin!
Ýçi dolu sevgilerle ben de mutlu olayým!
Karamsarlýðim tamamen bitsin!
Yarýnlara dair birbirinden manidar unutkaným olsun!
Ben bende olmak istiyorum, özüm özüme yabancý olsun istemiyorum artýk!

Anne!
Bilirsin ben böyle biri deðildim!
Küçük þeylerle dahi çok mutlu olan biriydim!
Gözüm hiç mi hiç asla ve asla yükseklerde deðildi!
Ben de zerre-i miskal kadar gurur kibir ve enaniyet yoktu.
Dost canlýsýydým!
Neþe ve üzüntülerimi dostum dediklerimle seve seve paylaþýrdým!
Dostlarým için iþin kolayýna kaçmadan þirin uykularýmdan feragat ederdim!
Baþlarý dara düþtüðünde hiç üþenmeden ve de karþýlýk beklemeden koþa koþa giderdim!
Onlarla aðlar, onlarla gülerdim!
Ben de yapmacýklýðýn zerresi yoktu!
Ben yüzde yüz ya göründüðüm gibi ya da olduðum gibiydim ve halen de öyleyim!
Bu yetmiyor Rahmetli Erol Taþ gibi herkes rolünü fevkaladeninde fevkinde yapýyor!
Çizgisi belli olanlarýn iki yakasý bir araya gelmiyor, gelmiyor, gelmiyor!
Menzil murat almýyorlar veya aldýrmýyorlar!

Anne!
Sevmediði halde insanlar menfaatleri için seviyor görünüyorlar!
Yani yaptýklarýyla resmen utanmadan övünüyorlar!
Bu da bana çok ters geliyor itiraz ediyorum itiraz ettiðimde de tek kalýyorum!
Ama hiç umurumda deðil! Cehenneme kadar yollarý var!
Ben doðru bildiklerimden, þaþmadým ve emanet can bu tende oldukça da þaþmayacaðým!

Anne!
Ýnsanlarýn aklýna ruzi mahþer, mizan, kýldan ince kýlýçtan keskin sýrat köprüsü gelmiyor mu?
Bunlar ahirette hal ve ahvallerinin çok yaman olacaðýný hiç tefekkür etmiyorlar mý?
Boynuzsuz hayvanýn, boynuzlu hayvandan hakkýný alacaðýný idrak etmiyorlar mý?
“Elhamdülillah ben Müslümaným” diyen, Allah’ýn kelamý olan “emir olunduðu gibi dost doðru ol”emrine niye itaat etmiyorlar?
Müslümaným diyenin, elinden, dilinden emin olunmasý gerekmez mi?
Zalimlik, vurdumduymazlýk, egoistlik, nereye kadar?
Ýnsaný cennetlik eden sevgi ve muhabbetten ayrý yaþamak neyin nesi?
Ýnsan biraz þirin aklýný gerektiði zaman gerektiði gibi kullanmaz mý?
Ýnsan, düþmaný olan nefsinin bu kadar emrine amade olur mu?
Anne sanki biraz rahatladým!
Anne dert ve sýkýntýmý gam ve tasamý sadece ve sadece sana anlattýðýmda rahatlýyorum!
Seni üzdüðümü de biliyorum,
Ama gidecek baþka kapým yok yok yok!
Hakkýný helal et Allah mekanýný cennet-i ala etsin!
25/ Eylül/ 2024

Sosyal Medyada Paylaşın: