Aslında hiç unutamadım ki....

Artýk bir anlamý yok!
Ne on dört sevgililer günü þubatýn!
Ne altý Eyiül evlilik yýl dönümümün!
Ne yirmi yedý Aralýk, doðum günümün!
Ne de gidiþine milat olan ön altý Temmuzun!
Aslýnda hiç unutmadým ki...
Özellikle, o, kara günü...
O, zaman bir anlamý kalmadý, benim için...
Bu sevgililer günü, ondört þubattýn...
Sevginin ayý, günü...
Artýk bir anlam taþýmýyor...
Benim için, sevgi bir ömür boyudur...
Evet, öyle deðil mi?
Örneðin:
O, seni hiç hatýrladý mý?
Yani ondört þubatta...
Doðum günün de hatýrladýmý seni...
Yani sevgililer günü için, seni o, hatýrladý mi?
Doðum gününü kimler hatýrladý?..
Hatýrlanmak, kendisine deðer verildiðini hissetmek, o kadar güzel ki...
Bazen uzaklaþmak gerekir...
Yakýnlaþmak için.
Bazen hatýrlamak gerekir...
Hatýrlanmak için...
Bazen aðlamak gerekir...
Hatýrlanmak için...
Bazen anmak gerekir...
Anýlmak için, bazen susmak gerekir...
Hatýrlamak istediklerin arasýn da...
Sýra da mýyým?
Söyler misin ey sevgili?
Ve hatýrlar mýsýn?
Ýlk göz göze geliþimizi...
Ýlk elini tutuþu mu?
Ýlk tebessüm ediþini...
Hani her, gizli saklý, buluþmamýz da...
Bahar olurdu kýþým!
Mutluluktan sevinirdim, çocuklar gibi...
Gerçek olurdu sanki, düþüm...
Gecem gündüzüm...
Hele elimi tuttuðun da...
Iþýl ýþýl olurdu iki gözüm!
Ýçimi tarifsiz bir heyecan kaplardý...
Sevincimi, saklayamazdý þu deli gönlüm!
Dinçer Dayý
Sosyal Medyada Paylaşın: