Yazamadığım Şiir

Seni düþünmeyi sevdim önce
Sonra görmeyi sevdim
Yakmaný
Yanmayý
Dokununca ellerimdeki yangýný sevdim

Vakitsiz aþklar savurdum
Vakitsiz sonbaharlara
Dirgen uçlarýnda
Kara bulutlar biriktirdim
Yaðmurlarý göz pýnarlarýmda

Sonra sesini sevdim
Dinlemeyi
Týnýný
Duymayý
Sözlerindeki söylemeyiþleri sevdim

Uçlarý kanlý mermiler düþtü düþlerime
Uykusuzluklarýmdan
Yorgundum
Emanetti nefesim
Zamaný deðildi seni istemenin
Kokunu okþuyordu iki elim
Birikmiþ
Söylenmemiþ sözlerine taliptim

Ve gözlerini sevdim
Demir attýðým gözlerini
Görmeyi
Bakmayý
Diner sandýðým fýrtýnalarda
Gözlerinde sulara gömülmeyi sevdim

Birkaç kadehe sýðmýyordu acýlar
Esrik kayboluþlarým bundandý gece yarýlarý
Adý unutulmuþ sokaklarda
Hüzünler büyütüyordum gök kuþaklarýnda
Beyaz bir tek kâðýdýmda kalýnca
Sebepsiz kýrýlýyordu kalemin ucu
Ay kýrýklarý batýyordu ayaklarýma
Kumsalýnda dolaþýnca
Gözlerin düþüyordu yollarýma

Hiç söylemedim
Ama ben seni
— bilirsin ölüm vardýr ayrýlýklarýnda –
Bir merminin kovanýný sevdiði kadar sevdim

Yatak odasýndaki kýrmýzý ýþýk kadar sýrdaþ
Bir kentin ýþýklarý kadar bilge
Keskin bir býçak sýrtý kadar yakýn
Çýðlýklarý suskun bir kadýný sevdim

Sonra seni ummayý sevdim
Ýçimdeki kanamayý
Bildiðim tüm küfürler dil ucumda
Anla iþte
Ben seni sevdim

Yalnýz senin olduðum bir ayindeyim þimdi
Dualarým yollarýna serili
Sana uykusuz

Ve yedi rengindeyim seni özlemelerin
Bu yüzden cümle yollarým kördüðüm
Cümle sokaklarým çýkmaz

yara acýr
Kan acýmaz




Sosyal Medyada Paylaşın: