ANASIZ KALDIM

Gecenin karanlýðýnda kalmýþým yalnýz ve huzursuz..
Burasý Ana hasretini döþeyerek dolandýðým sokaklar,
Gecelerin koynunda, kimsesizliðimi arýyorum fütursuz
Belli ki, içindeki hüzün yaralarýný ancak bu sokaklar paklar.

Tenime sinmiþ ölüm kokusuna tutunan acýlarým var.
Ölüm ki ne ölüm,sokaklarda aranan teselli yorgunuyum
Ýçimde,çocuksu bir hýçkýrýk var ve yüreðim yanar.
Bu gece,Anamla yüzleþmiþ bir halin solgunuyum.

Kaldýrýmlar konuþur,yüzüme acýnasý bir edayla bakarak.
Her adýmýmda anamýn çektiði acýlarýna haykýrarak
Kaldýrýmlar yoldaþým,özlemimi kilitli taþlara saklayarak
Bir ölüme gömülmüþ hayatýn,yetim kalmýþ vurgunuyum.

Mezarlýklarda dolandým durdum,sabahýn seherine kadar.
Süküte ermiþ kalabalýklarda Anamla konuþtum durdum.
Bedenim sanki "yanýna yattýðým" iki metrelik mezar kadar
Ve hemen þuracýkta uyudum ,ruhumu rabýtada öldürdüm.

Bana ne oldu böyle, içim yangýn yeri,diþim küle döndü.
Kaldýrýmlý yollarda Karanlýklar da kaldým iþigim söndü.
Ana gibi yar olmaz deyiminin yüce manasýna erdim.
Ve acýmý gecelerin karanlýðýnda kaldýrýmlara serdim.
Sosyal Medyada Paylaşın: