Yakalar mıyız biz kuşu kanadından

Bir þeyler ömür haným, bir þeyler…
ruhumu týrmalýyor deðiþip duran bir þeyler.
Sana da oluyor mu zaman zaman.
Göðsümün üstünde kanatlarýnýn taþýyamadýðý evsiz kuþlar uçuþuyor günlerdir.
Bir güvercin, durmadan taþýyor bedenimi senden uzaklara.
Daha kaç kez yaþarýz ki seninle uzun bir kýþý?
Yaþar mýyýz dersin?
Güvenmek öyle kolay olmadý ömür haným.
Gelgitlerde sürüklendi sana olan duygularým.
Sonbaharýn azizliði mi dersin bu ayrýlýðýmýz?
Kim bilir!
Belki de zamanýndan önce göç eden kuþlarýn…
Martýlarý düþünüyorum da ömür haným;
Göðün göðsünde yuva kuran martýlarý,
Hangimiz daha sadýðýz onlarýn denize olduðundan fazla?
Gözlerim uzaklara dalýyor sýk sýk.
Yaþanmýþ günlerin hatýrýna, geçip giden insanlarýn seyrimi bozmasýna ses etmiyorum.
Arabalar geçiyor gözlerimin dalýp gittiði yerlerden.
Martýlar deðil, arabalar…
Bir uçsuz, bir bucaksýz uzaklýktayým þimdi; gözlerimin asfaltý kucakladýðý.
Kayboluyorum.
Büyük þehirler yutuyor sana olan yakýnlýðýmý, kilo metreler…
Kaldýrýmlar martýlarý betona çalýp çalýp duruyor.
Gözlerim bir karanlýk, bir derin boþlukta.
Bir kuþ gibi çýrpýnýyorum ellerinde.
Bir kuþ, kendini duvarlara çarpan.
Hiç bir eksiðim tamamlanmadý ömür haným.
Veryansýn sitemlerimle haþýr neþirdim ki
Hayat seni sundu armaðan diye bana.
Þimdi düþünüyorum da,
Gülüþünün hapsinde solsaydý keþke bakýþlarým.
Kadýköy’le, Üsküdar kadar olsaydý sana olan uzaklýðým.
Sevinçlerim bile ýrak artýk.
Uzaklar halden anlamaz ömür haným.
Halden anlar mý hal bilmeyen?
Görüyor musun ömür haným, seneler nasýl sergiledi marifetini.
Gözünün yaþýna bakmadan hatýrý sayýlýr günlerin, seneler nasýl geçti.
Tanýdýðým her þey uzak þimdi.
Eski tanýdýklarla kucaklaþan yüreðim, özlemine gebe.
Geçip gidiyor insan insanýn hayatýndan.
Geçer miyim dersin birgün hayatýndan?
Sanmam!
Biz aþký bir kaç gülüþe sýðdýracak insanlar deðiliz ömür haným.
Güzellik adýna, dürüstlük adýna can verecek olanlarýz.
Kirpiklerimizde taþýrýz dostumuzun hüznünü.
Kimseler sormaz ömür haným, kimseler dönüp bakmaz gözümüzün yaþýna.
Biz gözümüze yaþ etmediðimize gönlümüzü açmayýz.
Gönlümüzde büyütmediðimize de can demeyiz.
Öyle deðil mi ömür haným?
Þimdi güneþ batarken Avrupa’nýn sisli göðünden,
üzerime düþen gölgelerin altýnda üþümek düþer bana.
Çocukluðumun salýncaklarý takýlýyor aklýma.
Gelgitlerim ta o zamanlar baþlamýþ aslýnda.
Sensizliðim ta o zamanlardan…
Yuvarlanýp giderken kýrýk cam bilyelerim sokaðýmýn kirli asfaltýndan,
ayaðýmdaki kýrk üç numara pabuçlarýmdan sebep bildiðim kalakalýþlarým,
meðer sana yetiþmek içinmiþ.
Çok geç anladým.
Bilemezdim ömür haným, bilemezdim!
Sen bilebilir miydin bana doðru aktýðýný hayatýnýn?
Bilemezdin!
Dünya küçük ömür haným.
Zaman hýzlý.
Yakalar mýyýz biz de bir kuþu kanadýndan?
Yakalarýz belki bir kuþu kanadýndan.
Hüzünlenmek gibi alýþkanlýklar edindim yakýn zamanda.
Hüznümün üstüne adýný yorgan yapmak gibi…
Çisil çisil yaðan bir yaðmurda, efil efil esen bir rüzgarda…
Hüzne bahaneler bulmak bizim iþimiz ömür haným.
Bir devi yataðýndan uyandýrmak, yeni silahlar icat etmek bizim iþimiz.
Ýnsanlýk adýna tüm korkularý icat ettiðimiz gibi sevgiye de yüklenseydik eðer, dünya ne yaþanýr bir yer olacaktý halbuki.
Haksýz mýyým ömür haným?
***

(Ömür hanýmla güz konuþmalarýndan esinlenilmiþtir.)
Sosyal Medyada Paylaşın: