önceden

bir küskün kýrlangýcý andýrýyor gibi gece,
ay ýþýðý fýþkýrýyor aðaç diplerinden,
hangi bahçenin topraðýna,
hangi mevsimin salkýmýna düþürsem kendimi,
korkarým nedenini bilmediðim bir þeye,
aðaçsýz kalmýþ ise kuþlarým,
nazarlar kahve ve kurþun,
vurulmuþsa bir yürek alnýndan,
adýmý çaðýrýyor ise sirenler,
çoktan yaþamýþ,
çoktan ölmüþümdür.

içimde sürekli ürkek bir ceylan hissi,
kollarýmda dikenli tel gibi zaman,
gözlere geri dönse damlalar,
çekip çýkarsa meçhulden beni,
topraðýn hem ýslak,
hem kahverengi rengine büründüðü bir öðle vakti,
bil ki ben evvelden,
unutulmuþ,
karanlýða karýþmýþýmdýr.
Sosyal Medyada Paylaşın: