Hülya idi ne gerçek, ne yalan, Adýna sevmek dediler. Rüzgar idi ne durgun, ne hoyrat, Adýna sevmek dediler. Bir avuç toprak sinesine basmadý matemi, Öldürüp yaþatanýn adýna, Sevmek dediler.
O son bakýþýnda gizlenen kelimeler, Yüreðimi nasýl yakýp geçtiler, Bir bilseler... Tekrar sevmek isterdim. Yine denemeyi seçerdim. Lakin aklýmda ki sesler, Gitmemi söylediler.
Sevmek, sanki yarýnlar yokmuþ, Gündüzler çok geceler hoþmuþ, Özlemek bir nefes bu sonmuþ, Bir çiçek sanki solmuþ gibi. Görmek seni bir hasret, bir özlem, Lakin bu türküler bana, Çalmamý söylemediler.
Her doðan gün baþka, Her doðan gün ayrý gülümsüyor. Nicedir düþümdesin bilir misin? Düþlerimi yaþamaya gelir misin? Yoksa yanan ateþe dokunmak istemez misin? Sahi, nedir sevmek? Bana kal demediler.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nidanurdmrc Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.