Hüznümün Gölgeli Yüzü

Açýk denizlerde bir gemici türküsüdür ismin
Ýn sahile rüzgâr getirecek sesimi sana.


Aþina yüzler geçiyor þimdi kapýmdan
Yalnýzlýðýmda dinlendiriyorum Yusuflu düþleri
Deli rüzgar saçlarýma dokunmadan geçiyor
Kýrýk dallar, toprak kokusu
Kadýnlar var üþüyor,
Þubat üþüyor.


Karalama bir þiirden düþtü dillere adý
Ebruli rüyalardan kopup gelen
Emanetti gözyaþlarý
Kadýn ve deniz aðlýyorlardý.


Keþke bütün kapýlar gündönümüne açýlsa
Rüyaya yatmýþ son kapý, son akþam
Korkularýmý bir þiþenin içinde denize attým
Soluklanýyor þimdi geçtiðim sokaklar
Nisan aþký içiyor.


Uzak yýldýzlar için söylenmiþ
Yetimliðimi unutturabilirmi mi bu þarký
Kucaklayabilirmi deniz beni
Harfleri toplayýnca çýkarmý içinden aþk
Tutuþurmu gökyüzü.


Güneþ geçiyor þimdi gözlerimin önünden
Denizden son ada vapuru geçiyor
Yeryüzü sarsýlýyor yüreðimde depremler
Ömrüm labirentli yollardan geçiyor.


Al yalnýzlýðým senin olsun
Kara bulutlar yüzümü örtüyor
Hüznümün gölgeli yüzü
Ölümün gölgesi topraða düþüyor.



Sosyal Medyada Paylaşın: