HUBRİS

Binlerin arasýndan bir bilge çýkar,
o da benim
Gökyüzünün mavisi,
Kötülüðün içinde iyiliðim, karanlýðýn içinde aydýnlýk
Mum ýþýðýnýn gölgesi,
Her sabah benim için doðar güneþ,
Deðil midir ay ýþýðýný benden alan?
Ben Ýstanbul’um, ben Anadolu’yum
Bu topraklarýn doðurduðu çocuðum
Her bahar açan çiçek,
Sonbaharda dökülen yaprak
Poyraz, lodos, karayel benim
Nasýl yayýlýr boþlukta sesin?
Ben senim, dudaklarýndan dökülen kelimeler,
Dalgalanan her bir saç telin
Uluyan kurdun pençesi, kartal kanadýnda tüy
Bilir misin neden örüyor aðýný örümcek?
Gün sonunda öleceðini bile bile
Neden güler yüzü kelebeðin
Kalemin ucundan dökülen mürekkep
Beyaz kaðýda yazýlan þiir
Günbatýmý aðarýnca güneþ
Göðü karartýp doðan dolunay benim
Bir gün ayrýldýðýnda sen bu dünyadan
Bedenini terk edecek ruhum
Ölü bedenini saracak topraðýn ta kendisi
Binlerin arasýndan bir ulu çýkar
o da benim
Aç gözlerini beni görmek istiyorsan
Ýþittiðin vakit sesimi, adýmý son bir kez an
Sana þifa olacak söz benim...

Sosyal Medyada Paylaşın: