Sana Küskünüm baba!

Ben sana küskünüm Baba!
Evet sana hem de yürekten!
Küskün ve kýrgýným Baba! 
Ýnþallah, anlýyorsundur bu sitemimi, Baba!
Çunki, bunca zamandýr sen yoktun hayatým da!
Biliyor musun?Benim en iyi arkadaþým!
Dert yoldaþým hep kendim oldum!
Sana göre belki: çocuktum!
Küçüktüm!
Cahildim!
Bazen beni unuttuðunu...
Çoðu zaman beni önemsemediðini biliyorum!
Ama unutma!
Ben senin çocuðundum Baba!
Senin canýndan!
Senin, kanýndan olan!
Bir caným ben!
Beni görmemezlikten gelmen!
Hep canýmý acýttý Baba!
Sensizlik, sokakta, okulda, gittiðim her yerde...
Bulunduðum her ortam da beni boynu bükük, yaptý...
Gözlerimden yaþlar aktý!
Bunca zaman, senin ilgisizliðin içimi yaktý!

Baba!
Ben bunlarý yaþarken sen neredeydin?
Belki umrun da deðildim!
Belki, keyfi, bir yerler de geziyordun!
Belki de, yiyip, içiyor, eðleniyordun!
Bir elin de sýðara, umrunda olmuyordu Dünya!j
Oysa, ben!
Her gece korku ve endiþe ile gözlerimde yaþ!
Ýçin için aðlýyor...
Dualarima sarýlýp yatiyordum! Sensiz, sessiz ve yanlýz!
Her gece, tek dayanaðim! Dualarým, ümitlerim ve hayallerimdi...
Gündüzleri ise
Hüznüm, dertlerim ve sabrým ayný kefedeydi!
Ve ben: küçükken konuþaþabilseydim eðer!
Hirçýnlaþmayýp anlatabilseydim kendimi!
Ve sen bencillik etmeyip, eðer dinleseydin!
Terk etmeseydin beni!
Bir Baba olarak! Ne pahasýna olursa olsun!
Asla bir küçük çocuðun terk edilmeyeceðini bilseydin!
Onda ne týranvalar yaratacaðýný bilseydin!
Anlaya bilseydin beni!
Þimdi, yüreðim de, dualarým da taþýmazdým seni!
Çünkü, senin yokluðun daki, benim, benliðime...
Kocaman bir hiçlik açtý!
Hem de kapanmasý zor, ve derin bir yara gibi...
Acýsý içimi, kapladý!
Yüreðimi uþüttü!
Bedenimi bir habis hastalýk gibi sardý...
Senin yokluðun beni, öksüz býraktý!
Senin, ilgisizliðin... Senin arayýp
sormayýþýn!
Beni yanliz, kimsesiz, ve boynu bükük býraktý!
Öz güvenimi yok ettin benim...
Hep birine veya birilerine baðýmlý yaptý...
Kendimle ilgili kararlarý hep baþkalarý verdi!
Çünki ben, sahipsiz ve yanlýzdým!
Çunki, baþkalarýn gözün de ben Babasýzdým!
Bu durum bir hiç oluþun
kabulleniþi idi ben de!
Çunki, sen yoktun!
Çunki sen umursamýyor ve sahip çýkmýyordun bana!
Unutmuþ, terk etmiþtin beni!
Tek tesellim duâ’larý dilimden düsürmemek!
Yüreðime   mesken tutmaktý...
Belki de o, zaman sana anlatmaya çalýþsam!
Anlatamazdým!
Çunki, ben küçüktüm!
Sen de anlamazdýn!
Çunki, sen de sorumsuzdun!
Kafandaki duþüncelerinin mana alemindeki yansýmasýný hep merak ettim!...
Hep bu güne kadar, yorgun bir yüreðin duasýný taþýmaya devam ettim ben...
Belki olur ya...
Babam gelir, sýmsýký kucaklar diye!
Baþýmý okþar, yanaðýmdan öper, içime doya doya kokusunu çekerim diye bekledim!
Olur ya, bir gün ansýzýn gelir sübriz yapar!
Elimden tutar, çarþý pazar gezdirir...
Okula götürür, harçlýk verir diye bekledim!...
Oysa ben, yine köþelerde baþý öne eðik...
Gözü yaþlý için için aðlýyordum! Ve geceleri  yüreðime huzur ve mutluluk versin diye...
Benimsediðim dualarým ile baþbaþa kalýyordum!...
Hep inþallah!
Dualarým,
Kabul olur, Babam gelir kucaklar beni diye...
Hep bekledim!
Günlerce, aylarca, yýllarca...
Umutlarýmý, özlemlerini hep bir birine ekledim!
Bir köþe de kabul olur diye bekledim!
Ama, olmadý...
Gelmedin!
Belki de, olmayacak bir duaya amin demiþdim!
Belki de, kabul olunmayacak bir duayý taþýdým,!
Kabus dolu gecelerden sana...
Ama ne yaptýysam da?...
Ne ettiysem de, halen kaldýramýyor yüreðim sensizliðin sýzýsýný... 
Dinçer Dayý
Sosyal Medyada Paylaşın: