Kendinden bir þeyler kattýn, her þeyde sen vardýn, ölüm bile güzelleþti ellerinin dokunuþuyla. Avuçlarýnýn içiyle aydýnlattýn, karanlýk ne demekmiþ, o an anladým. Ölümün soðuk yüzü deðilmiþ mesele, yer deðiþtiren ben deðil, farklýlaþan sendin, sendin bana gelen aynalarla, sendin her gölgede beliren, artýk ölebilirdim, zaten her þeyin sonuna geldim.
Bütün Ýstanbul þahidim, þahidim bu kanlý sokaklar, ben kandan elbiseler giydim, geceler boyu susan rüzgarýn tenimde býraktýðý iz, belki de senin eserindi. Sana söyleyemedim, bundan senin haberin var mý?
Adým adým her köþeye seni iþledim, kendimi unuttum, kendimden sýyrýldým, ölümü bile unuttum, ama hep sen vardýn, herkes biliyordu, bir tek sen, bundan senin haberin var mý?
AHMET NEJAT-HÜZÜN GEMÝSÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
nejat hoca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.