“ö.ç.m” den Nevzat

Soðuk bir þubat günüydü…
Ufacýk, çelimsiz birkaç köpek vardý
Yollarda yiyecek arayan.
Ýçlerinde en sevimlisi sendin
Aldým kucaðýma attým arabaya
Getirdim inþaata
Önce doyurdum karnýný
Sonra bir isim aradým sana
Nankör olmaz, dedim, hayvanlar
Ýnsan olup da insan olamayanlar geldi aklýma
“Nevzat” dedim sana, gerçi
Kulaðýna ezan okumadým ama
Ýki haftada çok iyi dost olmuþtuk seninle Nevzat
Ben sana, sen inþaata bakardýn
Gündüz yerde, gece katlarda yatardýn
Arabamýn sesini duyunca
Ýkinci kattan bakar, kuyruk sallardýn
Fazla gelen kemikleri
Burnunla topraða saklardýn
Ýki aylýk bir ömürmüþ süreceðin
Vicdansýz bir trafik canavarý katletmiþ seni

Çocuklarým dediler:
_Baba, bizi küçük köpeðin yanýna götür,
De birazcýk sevelim!
Geldik Nevzat’ýn yanýna ...
Yolda yatýyordu, ayaklarýný uzatmýþ.
_Nevzat! Nevzat! dedim, hiç umursamadý.
Bir anormallik vardý sezdiðim…
Ýndim arabadan, yaklaþtým Þubat’ýn yanýna
Kafasý ezilmiþ, kanlar içindeydi…
Yapacaðým bir þey yoktu
Topraðý kazýp gömmekten baþka

Ertesi gün mahallenin küçük çocuklarý gelmiþ:
_Amca, demiþler sývacýlara
Nevzat’ý nereye gömdünüz?
Göstermiþler Nevzat’ýn mezarýný
Çýkarmýþlar mezarýndan, sevmiþler Nevzat’ý
Hüngür hüngür aðlamýþlar,
Sonra býrakýp gitmiþler.
Akþam geldim, tekrar gömdüm Nevzat’ý
Geride kaldý sadece hâtýrasý
Hakkýný helâl et Nevzat!
Adnan Ünal “ö.ç.m”
Sosyal Medyada Paylaşın: