YOKLUĞU HİSSEDEN KİRİŞİ KIRDI !

Ýtikâdým oydu, herkes has yârdý,
Sanýrdým, çok kâvi, dostlarým vardý,
Ýmtihân gelince, bir de baktým ki;
Yokluðu hisseden, kiriþi kýrdý!

Görmüyordu gözüm, sayýn ki, kördü!
Her gördüðün aldý, baðrýna sardý,
Sanmayýn uyandý, gerçeði gördü;
Hâlâ; "Umut!" Diyor, idrâkim durdu!

Yediðim darbeler, boyladý arþ’ý,
Ardýmdan çalýnan, enâyi marþý,
Beynim karman çorman, cýlkýmýþ turþu;
Býkmaz yükler sýrta, daðlarca derdi!

Bir gülen görmesin, sarýp sarmalar,
Ondan sonra baþlar, dize vurmalar,
Fayda vermez boþa, kendin germeler;
Kemirir yüreði, piþmânlýk kurdu!

Sen daha bu kafa, bu hayâlle çok
Vurursun dizine, bunlar sana hak!
Silkinip, toparlan, kabuðundan çýk;
Hani, nerden dönsen, zarardan kârdý?

Ozan Ýlo’m sözün, hâsýlý bu ki,
Ýndirme, bindirme dünyasý.. peki!
Bunca müsibetten, anlamam o ki;
Hayattan ibreti alanlar nûr’du!
10.10.2008/16.15

Sosyal Medyada Paylaşın: