MÜMİN ASLA ÜMİDİNİ KAYBETMEMELİDİR.
1
ümidi kaybeden her þeyini kaybeder demelisin,
bu konudaki atasözünü daim akýlda tutmalýsýn,
ümitsizlýk öyle bataktýr ki, düþersen boðulursun,
ümide sarýl ki, hem de sýmsýký seyret ne olursun,
sen hep gün doðmadan neler doðar demelisin,
benim dinim daima ümidi emrediyor demelisin,
ABDULKERÝM KAYA.EMEKLÝ VAÝZ.08.09.2024.ANKARA.
2
Ye’s
Âtiyi karanlýk görerek azmi býrakmak…
Alçak bir ölüm varsa, emînim, budur ancak.
Dünyâda inanmam, hani görsem de gözümle.
Ýmâný olan kimse gebermez bu ölümle:
Ey dipdiri meyyit, ‘Ýki el bir baþ içindir.’
Davransana… Eller de senin, baþ da senindir!
His yok, hareket yok, acý yok… Leþ mi kesildin?
Hayret veriyorsun bana… Sen böyle deðildin.
Kurtulmaya azmin neye bilmem ki süreksiz?
Kendin mi senin, yoksa ümîdin mi yüreksiz?
Âtiyi karanlýk görüvermekle apýþtýn?
Esbâbý elinden atarak ye’se yapýþtýn!
Karþýnda ziyâ yoksa, saðýndan, ya solundan
Tek bir ýþýk olsun buluver… Kalma yolundan.
Âlemde ziyâ kalmasa, halk etmelisin, halk!
Ey elleri böðründe yatan, þaþkýn adam, kalk!
Herkes gibi dünyâda henüz hakk-i hayâtýn
Varken, hani herkes gibi azminde sebâtýn?
Ye’s öyle bataktýr ki; düþersen boðulursun.
Ümîde sarýl sýmsýký, seyret ne olursun!
Azmiyle, ümidiyle yaþar hep yaþayanlar;
Me’yûs olanýn rûhunu, vicdânýný baðlar
Lânetleme bir ukde-i hâtýr ki: çözülmez…
En korkulu câni gibi ye’sin yüzü gülmez!
Mâdâm ki alçaklýðý bir, ye’s ile sirkin;
Mâdâm ki ondan daha mel’un daha çirkin
Bir seyyie yoktur sana; ey unsur- îman,
Nevmid olarak rahmet-i mev’ûd-u Hudâ’dan,
Hüsrâna rýza verme… Çalýþ… Azmi býrakma;
Kendin yanacaksan bile, evlâdýný yakma!
Evler tünek olmuþ, ötüyor bir sürü baykuþ…
Sesler de: ‘Vatan tehlikedeymiþ… Batýyormuþ! ‘
Lâkin, hani, milyonlarý örten þu yýðýndan,
Tek kol da demiyor bir tarafýndan!
Sâhipsiz olan memleketin batmasý haktýr;
Sen sâhip olursan bu vatan batmayacaktýr.
Feryâdý býrak, kendine gel, çünkü zaman dar…
Uðraþ ki: telâfi edecek bunca zarar var.
Feryâd ile kurtulmasý me’mûl ise haykýr!
Yok, yok! Hele azmindeki zincirleri bir kýr!
‘Ýþ bitti… Sebâtýn sonu yoktur! ‘ deme, yýlma.
Ey millet-i merhûme, sakýn ye’se kapýlma.
(14 Mart 1913)
Kitabý okudu
Safahat
Safahat
Mehmet Akif Ersoy
Sosyal Medyada Paylaşın:
ABDULKERİM KAYA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.