Gördüðüm rüya deðil; gerçeðin tâ kendisi Geçmiþten ders alarak istikbâle yürürüm Önümde ki rehberim; “Güllerin Efendisi!” Ýmanla atýlmýþým bu toprakta çürürüm
Ne kadar yürek varsa derinden onlar sýzlar Ruhu ölen bilemez ne ahlaktan ne dinden Býrak ne derse desin insan denen hýrsýzlar! Gün gelince anlarlar çaldýklarý kendinden
Ýsminden bahsetme ha, iþe yaramaz olmuþ Ýsmin þu, bu olmasý havalarda kalýyor Hakikat, þu hakikat çiçek misâli solmuþ Tohumu bâki olan bir kapýyý çalýyor
Ruhlar âleminden ki baþlamýþ þu yolculuk Önce cennet mekâný sonra þu fani dünya Buralarda kalacak þu saðcýlýk solculuk Yýkýlýp gidecektir her baþa âni dünya
Ýnsanlýk mý diyelim, neresinde insanlýk? Sýðamadýk dünyaya yemekteyiz biz bizi Kime kalmýþ þu dünya, nerelerde tüm hanlýk? Bilmem ne tarif eder þu berbat hâlimizi
CEYHÛNÝ býrak yansýn; “Ben yakarým” diyenler Mahþerde görecekler hakikatin kendini! Yerin dibine geçsin, kul hakkýný yiyenler Âlemlere rahmet O; takip et Efendini*