SEN VE BEN!

Caným!
Birtanem!
Eskiden aþk þarkýlarý dinlerken!
Aþký, sevdayý
Hep abartýlý ve banal buldum!
Ýnsanlarýn duygularýný arabesk oldugunu düþünürdüm!
inanmazdým anlattýklarý aþka!
Seni gördükten sonra...
Bir tuhaf oldum!
Kalbim heyacandan, yerinden çýkacak gibi oldu!
Nefesim kesildi, dilim tutuldu!
Dizlerimin baðý çözüldü! Ellerim, ellerimse titrer oldu...
Þarký, söyleyemez oldum ben!
Çünkü, abarttýklarýný düþündüðüm þarkilardaki aþký...
Yaþattýn bana...
O, þarkýlardaki sevgili...
Þimdi, tam karþýmda...
Ben ve sen þimdi...
Sende beni görünce þaþkýn oldun...
Ve gerçek aþký, seni gördüðüm gün, ben içim de hissettim!
O günden sonra, hep aklýmda, fikrimde sen varsýn!
Ve ben deðil biz olmak istedim!
Bütün o þarkýlar hep anlam
Kazandý...
Yitirdi o an benim için ön yargým!
O, gülen güzel ela gözlerinde....
Bana abartýlý gelen o, þarký mýsralarýnin!
Gerçek aþkýn yanýnda...
Ne kadar basit kaldýðýný anladým!
Ve bir anda sen ve ben diye düþýnürken!
Biziz demeyi çok istedim!
Ýþte o an anladým, aþýk olduðýmu...
Ve o an, anladim ki, nefesimsin sen!
Hayatta ki, tek neþe kaynaðým!

Dinçer Dayý



Sosyal Medyada Paylaşın: