Aslýnda kimse ne ölmüþ, ne de deðiþmiþti. Hakikatte yalnýz deðiþen tek ben idim. Kimsesizliðin hâkim olduðu bu cümle âlemde, Bir gün, bir lahzada kimsesiz oluverdim.
Oysaki ben hep arayýp durmuþum yalnýzlýkta huzuru. Nereden bileydim benciliðin elinde tuttuðu mahpusu? Ama bilmeni isterim ki sevgili, ben sadece hakikati sevdim.
Zira hatalarý intihap eden ben deðildim. Çünkü ben senin özleminde, heybemdeki kiri dahi kül ettim. -Taha Güdek
Sosyal Medyada Paylaşın:
Tahaagüdek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.