Öylesine derin bir sessizlikti ki o anlarda yaþadýðýn Üçüncü kiþileri *kendi ellerinle boðuyordun Moraran yüzleri griye çalýyordu her birinin ay ýþýðýnýn beyazýnda
Ötelerden bir ses ise yalvarýyordu çaresizce; "Ne olur tut beni... tut ne olur! Kayboluyorum karanlýðýnda"...
Ki Hüznün o çaðrýsýna Çýlgýn coþkunla eþlik ediyorken sen de nefes nefese, ayný þeyi soruyordun her seferinde boðduðuna;
" Ruhuma dokunabilir misin? "
"Biliyordum!" Dedi Tanrý...
Her gölgede o vardý!
Dokunduðun her tende... Öptüðün her dudakta... Yazdýðýn her þiirde... Akýttýðýn her gözyaþýnda...
Ve Aldýðýn her nefeste uzak kýyýlara seyahat eden sessiz bir gemiydin, gezginliði meçzupluðunda aþkýn
Ne kadar ustalaþmýþ olsan da öldürmekte Çýraklýktan öteye geçemediðin tek þeydi yaþatmak!
Bu kalpsizliðine þahit bulunamadý ya hiç bir zaman ...! Eðer Kuðular gibi olsaydý insanlar Katlanýlabilir olurdu tüm bu günahlarýn belki...
Belki de Kaybolurken tüm sesler zaman labirentinde Çýrýlçýplak yýkanabilir olurdu gölgeler Gözyaþý göletlerinde... Kim bilir...
Hadi! Tek bir kez ... Tek bir kez bakýver *bu sefer, boðduðunun o gözlerindeki en derine
Ve Sor delice korktuðun soruyu;
" Ruhuna dokunabilir miyim? "
(Yýldýray Kýzýltan) Sosyal Medyada Paylaşın:
Yıldıray Kızıltan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.