KENDİMLE KALMAK

Gecenin sessizliðinde, yýldýzlar kadar derin,
Bir iç sesi duyulur, derinden ve berrak.
Dýþarýda fýrtýnalar kopsa da, ben
En çok kendimde kalmayý seviyorum.

Yollar uzayýp gider, belirsiz, yitik,
Kalabalýklar içinde kaybolmak kolay.
Ama ben, bir köþede, sessizce,
Kendimle baþ baþa, en saf mutluluk.

Bir gülümseme ararým bazen,
Ya da sýcak bir elin dokunuþunu.
Ama bilirim ki, her þeyin sonunda
Kendime dönerim, sessizliðe dalarým.

Çünkü orada, yalnýz ben varým,
Düþlerim, sýrlarým, kendime sakladýðým.
Hayatýn kaosunda huzuru bulduðum yer,
Bir sýðýnak, bir nefes, bir arýnma.
Sosyal Medyada Paylaşın: