ALPARSLAN GÜL BURCUNDAN BAKIYORDU ALEME

Alparslan gül burcundan bakýyordu aleme,
Gözlerinde bir þafak, doðuyordu aleme.
Tebessüm akýyordu Yesevi ýrmaðýndan,
Bir sevda yüklenmiþti, aþk dolu duraklardan.

Bir damla abý hayat dokununca kaleme,
Heceler Hakan oldu o ümminin çaðýndan.
Bir mana yüklendi, tarih yazan sözlere,
Tarihin ruhu vardý, asýrdan asra izde.

Aþkýn ateþiyle yandý, gönüller yüce,
Her harf bir destandý, sýðmazdý bir gece.
Alparslan’ýn bakýþý, taþtý deryalar gibi,
Her zerrenin içinde, yanký buldu bin sesli.

O gül burcu, bir sýr gibi saklýdýr hala,
O mananýn ardýnda, yatan nice þevk var.
Yesevi’nin yüreði, coþtu bir çað gibi,
Her damla abý hayat, aktý yürekten dibi.

Tarihin akýþý, onun adýný taþýr,
Alparslan’ýn ruhu, her zerrede dolaþýr.
Her hece, her harf, birer yüce otað oldu,
Kalemden dökülenler, bir sevda þarkýsýydý.

O gül burcunun ardýnda, saklý bir sýr,
Yesevi’nin öðüdü, sevgiyle yazýlýr.
Kalemin ucunda, bir mana bulur her þey,
Alparslan’ýn ruhuyla, dolup taþar her bey.

UMUTHAN NEJAT
Sosyal Medyada Paylaşın: