karanlýk gece
camdaki buharlara yazýyorum ismini
içim titriyor ,üþüyorum
denizden sahile vuran küçük dalgalar
denizden kopmuþ ve hala çýrpýnmaktalar
sokulmaktalar usulca sahile
kumlarýn üstüne
küçük sarý sandalýn sýrtýna
þehrimi, sokaðýmý ,meydanlarýmý hep baþkalarý zapt ediyor
ne zaman bulmak için onlara koþsam
yerinde yoklar
ahalisi kayýp
zihnimin içinde uyuyan þehre sesleniyorum
kýrýk dökük mýsralarla
sonra anlýyorum ki kalbimin sularý ve gökleri mavi
gemileri ve ýþýklarý beyaz
bir tek yerinde olmayan benmiþim meðer
týpký delikanlý yaþlarýmdaki gibi
kalbimle köþe kapmaca oynarken
ayrýntýlara takýlmak
üstelik olmayan ayrýntýlar vehmedip
kendi içimde uzun yolculuklara çýkarken
kar hep yaðýyor veya yaðmur
veya hiç yaðmýyor
bana yaðýyor
göründüðü gibi deðil
hiç bir þey
say ki
kelebeklere renklerini vermiþ sýcaktan eriyen aðustos
ve topraðýn ortasýndaki yeþilden yaratýlmýþ
aþk kokulu bütün çiçekler
ýssýz bir dað köyündeyim, bir nehir kýyýsýnda
amansýz bir fýrtýna beklerken
denize ulaþacaðým
sular gibi kývrýlýp
aþk serüvenini gösteren çizgiler
yazýlýp siliniyorlar
basamaklarý çýkarken veya inerken
veya oturup kalkarken
içimin çatlaklarýnýn bir yerinde biriktirdiðim
hep ayný özlem
yorulmak, deðiþmek anlamýna gelmiyor
yani ben hep ayný yorgunluðun içindeyim
bir bakýyorum ki hep ayný zamanlarda
ayný pencerelerden ayný denizlere
ayný bulutlara bakan gözlerle
ayný sesim
ayný anýlarým
ayný duygularým
ayný acýlarým
ayný yüzü giyiyor, ayný bakýþlarý takýnýyorum
ayný cümlelerde gülmelerini
ayný vurgularda aðlamaklý olmalarýný telkin ediyorum
giysilerim günden güne deðiþiyor
ayný caddede her akþam farklý birileri
ayný lambanýn ýþýðý altýnda duruyorlar
ayný kaldýrýmlarda yürüyorlar
ayný metin ,ayný senaryo ,ayný sahne
oynanan ayný tiyatro oyunu
bazen ben sahnede oluyorum, onlar salonda
bazen onlar oynuyor ben alkýþlýyorum
amatör bir tiyatro oyuncusuyum sanki
yani ne oynadýðýmý fark etmeden
yaþayarak oynananýn en iyi oyun olduðunu biliyorum
en iyi oyunun en az yaþanan olduðunu
zamanla fark etmeye baþladýkça
her yýl ayný
yýllara raðmen diye baþlayan parçalar içimde
ben hiç deðiþmiyorsam da
etraf sürekli bir akýþ içinde
farklý kimliklerle
ayrýntýlarý kaydederek
tükeniyorum vehmetme þansýmý yitirdiðim gün
yaðmur yaðýyor
denizle pencerelerim arasýna
ayrýntýlarda kayboluyorum
ayrýntýlarda boðulduðum gibi
siyah beyaz bir fotoðrafýn derinliðine çekilmiþ
semtin kýzlarýna aþýk oluyorum biteviye
her sabah kahvaltýdan sonra
çýkýyorum uzun yolculuklara
tren raylarýnýn üzerinde
söz gelimi
yaz sonlarýnda eylülün deðdiði o yerlerde
ilkin iri çiseler yaðmur
sertleþen rüzgar eþliðinde topraða düþerken
köþe baþlarýný kestaneciler tutarken
boþ arazilerde çocuklar oynarken
mektepler henüz baþlamamýþken
benim olan anýlar
bir bir yaðmalanýyorlar
dinliyorum þimdi kulaðýma gelen sesleri
en sevdiðim þarkýlar çalýyor
yorganý çekiyorum baþýma
gözlerim kapanýyor yalandan da olsa
bulunduðum noktadan rüyalara açýlýyorum bugünden
yeni göç yollarýndan
leylekler bacalara konmadan
redfer