Yeter! Artık bu bencillik!

Ey, gökten yaðan kârý, doluyu ve yaðmuru içine çeken...
Yok eden yer!
Bu nasýl bir baþarýdýr!
Nolur sýrrýný bana da ver?
Bütün çýplaklýðýyla gözlerimin önüne ser!
Çünkü, sevdiðim,
"Sevgide boþ!"
"Aþkta yok!" Der!
Oysa ben ona, "Sana sevgi duydum!"
"Aþýk oldum, caným!" Dedim!
Oysa, o bana, "Varlýðýn beni rahatsýz ediyor..."
"Yeter artýk kes, sesini!" Dedi...
"Yapma!"
"Bak ben seni ölesiye seviyorum!" Dedim!
Oysa, bana...
"Boþ yere çeneni yoruyorsun!" Dedi...
"Ben seni sevmiyorum!"
Sevgiye de inanmýyorum!" Dedi...
Beni yerden yere vurdu!
Beni aþaðýladý sevgimi yok saydý...
Acaba?
Deðmeyecek birine, gönlümü ve sevgimi sundum!
O ise, sevgime karþý, bana zehir, zemberek kustu!
Karþýlýðýnda bana zehir sundu!
Evet, aþk þerbeti yerine...
Aþýk olanýn yüreðin de sevgi olur!
Aþký tatmayan da bulunmaz sevgi ve saygý...
Vicdanýnda da kendi...
Can dedikçe caný üzenin, asla gönülden cananý olmaz!
Yaradan söküp atsa içimden, bu kutsal duyguyu...
Yaralanýr içim, artýk bu sahte sevgiden!
Ezilir mi bilmem bu seven gönlüm?
Dinçer Dayý
Sosyal Medyada Paylaşın: