GURBET EVİM

GURBET EVÝM
Ýstemeye, istemeye açýyorum,
Gurbet evimin kapýsýný.
Yüreðim buruk, gönlüm bomboþ, ýssýz.
Yavaþça içeri giriyorum.
Valizimi atýyorum bir köþeye.
Sevdiklerim ve kalbim memlekette kalmýþ.
Sadece bedenim benimle,
Ruhumu getirememiþim...

Ev arkadaþým Halil gelmiþ,
Yataðýna uzanmýþ yatýyor.
Ferdi Tayfur’un bu þehrin geceleri,
Þarkýsý çalýyor teyp kasetinde.
Ayaklarý bükülen tek kiþilik,
Divanýmýn üzerine,
Bende uzanýyorum yavaþça.
Karþý divanda yatan Halil bir ara bana dönüyor,
Gözleri yaþlý ve kýzarýk,
Hoþ geldin diyor gurbete,
Hoþ bulduk diyorum.
Paylaþýyoruz koskocaman gurbet alametini,
Beþlik gevrek simit gibi,
Dayanýþma içinde oluyoruz.
Gurbet yeniliyor, daðýlýyor, toz oluyor.

Az önce bizi savuran, yutan, mahveden,
Ferdi’nin þarkýlarý moral oluyor,
Arkadaþ oluyor, sýrdaþ oluyor sanki.

Ocaða çay koyuyoruz.
Her þey deðiþiyor aniden,
Bir çýrpýda kahvaltýlýk bir þeyler hazýrlýyoruz;
Zeytin, peynir, gül reçeli.
Bekar iþi iþte…
Diðer oda arkadaþýmýz Erdal’da geliyor.
Oda üzgün giriyor eve,
Bizi görünce deðiþiyor, neþeleniyor.

Evin çatý katýna çýkýyoruz.
Þehri seyrediyorum.
Dört yýldýr seyrettiðim bu þehri.
Bugün baþka görünüyor gözüme.
Meðerse nede güzelmiþ,
Güllerin þehri,
Halýlarýn desen diyarý,
Ýlmik dokulu þehir,
Gül kokulu þehir.

Ünal GÜNEÞDOÐDU



Sosyal Medyada Paylaşın: