DAİMA ÜMİTLİ OLMALIDIR,GÜN DOĞMADAN NELER DOĞAR,DEMELİDİR.
Bülbül
♡
Bütün dünyâya küskündüm, dün akþam pek bunalmýþtým;
Nihayet, bir zaman kýrlarda gezmiþ, köyde kalmýþtým.
Þehirden kaçmak isterken sular zaten kararmýþtý,
Pek ýssýz bir karanlýk sonradan vâdiyi sarmýþtý.
Iþýk yok, yolcu yok, ses yok, bütün hýlkat kesilmiþ lâl...
Bu istiðrâký tek bir nefha olsun etmiyor ihlâl
Muhîtin hâli ’insâniyyet’in timsâlidir, sandým;
Dönüp mâzîye týrmandým, ne hicranlar, neden andým!
Taþarken haþrolup beynimden artýk bin müselsel yâd,
Zalâmýn sinesinden fýþkýran memdûd bir feryâd,
0 müstaðrak, o durgun vecdi nâgâh öyle coþturdu
Ki vâdiden bütün, yer yer, enînler çaðlayýp durdu.
Ne muhrik naðmeler, yâ Rab, ne mevcâmevc demlerdi;
Aðaçlar, taþlar ürpermiþti, gûya Sûr-i Mahþerdi!
-Eþin var, âþiyanýn var, baharýn var, ki beklerdin;
Kýyâmetler koparmak neydi, ey bülbül, nedir derdin?
0 zümrüd tahta kondun, bir semâvî saltanat kurdun;
Cihânýn yurdu hep çiðnense, çiðnenmez senin yurdun,
Bugün bir yemyeþil vâdi, yarýn bir kýpkýzýl gülþen,
Gezersin, hânmânýn þen, için þen, kâinatýn þen.
Hazansýz bir zemin isterse, þâyed rûh-i ser-bâzýn,
Ufuklar, bu’d-i mutlaklar bütün mahkûm-i pervâzýn.
Deðil bir kayda, sýðmazsýn - kanadlandým mý - eb’âda;
Hayâtýn en muhayyel gayedir ahrâra dünyâda,
Neden öyleyse mâtemlerle eyyâmýn perîþandýr?
Niçin bir damlacýk göðsünde bir umman hurûþandýr?
Hayýr, mâtem senin hakkýn deðil... Mâtem benim hakkým:
Asýrlar var ki, aydýnlýk nedir, hiç bilmez âfâkým!
Tesellîden nasîbim yok, hazân aðlar bahârýmda;
Bugün bir hânmansýz serseriyim öz diyârýmda!
Ne husrandýr ki: Þark’ýn ben vefâsýz, kansýz evlâdý,
Serâpâ Garba çiðnettim de çýktým hâk-i ecdâdý!
Hayâlimden geçerken þimdi, fikrim herc ü merc oldu,
SALÂHADDÎN-Ý EYYÛBÎ’lerin, FATÝH’lerin yurdu.
Ne zillettir ki: nâkûs inlesin beyninde OSMAN’ýn;
Ezan sussun, fezâlardan silinsin yâdý Mevlâ’nýn!
Ne hicrandýr ki: en þevketli bir mâzi serâp olsun;
O kudretler, o satvetler harâb olsun, türâb olsun!
Çökük bir kubbe kalsýn ma’bedinden YILDIRIM Hân’ýn;
Þenâatlerle çiðnensin muazzam Kabri ORHAN’ýn!
Ne heybettir ki: vahdet-gâhý dînin devrilip, taþ taþ,
Sürünsün þimdi milyonlarca me’vâsýz kalan dindaþ!
Yýkýlmýþ hânmânlar yerde iþkenceyle kývransýn;
Serilmiþ gövdeler, binlerce, yüz binlerce doðransýn!
Dolaþsýn, sonra, Ýslâm’ýn harem-gâhýnda nâ-mahrem...
Benim hakkým, sus ey bülbül, senin hakkýn deðil mâtem! (*)
(*) Bu þiir yazýlýrken Yunan istilâsý altýndaki topraklarýmýz
hususiyle Bursa’ya dair elîm haberler geliyordu;
tetkikine de imkân yoktu.
2
insan ümitli olmalý,ümidini asla kaybetmemelidir,
ümidini kaybeden her þeyini kaybetmiþ demektir,
Allahýn affýndan asla ümüdimi kesmem demelidir,
Rahmetinden ümidi kesmem,O affeder demelidir,
O gümüþ kapýyý kaparsa,Altýn kapýyý açar demelidir,
müminler ümit kesmez,kafirler ümit keser demelidir,
ABDULKERÝM KAYA.EMEKLÝ VAÝZ.06.08.2024.ANKARA.
Sosyal Medyada Paylaşın:
ABDULKERİM KAYA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.