Üstelik (Aciz Şiir)

ÜSTELÝK (ACÝZ ÞÝÝR)
Öyle sus , öyle pus , öyle mahpus
Bir fýsýltý gibi yaþýyorken hayatý
Hangi gerçeði haykýrabilir
Hangi yalaný uydurabilirim ki sana

Üstelik hayat bir tren gibi
Hýzla geçip gidiyorken önümden
Ve ben habire öyle ivedi öyle bitevi
Sessiz nihayetler diliyorken ölümden
Ve yine her yer ve her þey
Öyle gri , öyle toz , öyle bulanýk
Ve bilinmez olmuþken dün ile yarýn
Hangi aydýnlýk günü yaþatabilirim
Hangi karanlýk geceyi sana

Üstelik ömrümden; yani yüreðimden
Hiç söylenmemiþ , hiç dillenmemiþ
Türküler sýzýyorken
Böyle yaralý , böyle naçar
Kalýyor ve duruyorken üstelik
Hangi huzuru tattýrabilir
Hangi seviyi baðýþlayabilir ki kalbine

Öyle aciz ,öyle toprak , öyle fani bedenim
Kaybetmeye hep yakýn , bulmaya uzak iþte
Ne kaderi yazabilirim
Ne kazayý bozabilirim
Hem duruyorken orta yerde acý sevinç yanyana
Hangi kederini silipte yüzünden
Hangi gülüþü çizebilirim ki yerine

Kýyamete yakýn doðuþunu ve batýþýný
Görmek istemek gibi güneþin
Hayatýn kýyýsýndan asil bir ölümle
Sonsuzluðun sahiline ulaþmak gibi üstelik
Tuhaf ve ayrýksý arzularým varken
Böyle çok zor , böyle imkansýz
✒ Emrah Ýslam Kurt
14.07.2010 / Ýstanbul

Sosyal Medyada Paylaşın: