kurþundan hýzlý ilerledi önüne çýkan duvarlarý deldi tanýmadýðý bir atlasa düþtü buzluydu soluðu üþüdü baþýný usul usul kaldýrdý soðuk bir sessizlikle yüz yüze geldi.
s’sindeki acý sessizlik göz hizasýndan ay gibi kaydý bir baþka kapý kolunu uzattý derin bir nefes aldý anahtar deliðinden ipince bir sancý gibi geçti bir boþluða düþtü boþluk mermerdendi bir klinik sessizliði s’sine yapýþtý bu da ne, dedi buraya ait olamam…
aldýran duyan olmadý oysa ayaklar ayaklar kösele üzerinde siyah derili ayaklar ne çoktular, ne çok... alelacele tak tuk, tak tuk, tak tak yaladýlar boþluðu
çok derinden duyulan iniltiler uðultular geçip giden ayaklarýn ardýndan s’nin sessizliðine yalvardýlar "kurtar bizi, kurtar!"
ah, kimlerdi bunlar kimlerin s’si bu aðýr bu irite edici karanlýk bu öldürücü atmosfer ve o tak tuk’lar...
son bir iniltiyle; bir taþ bir aðaç yok mu, dedi
etrafýný göz ucuyla yeni baþtan taradý hiçbir þey göremeyince bayýldý gözleri son bir nefes adý derindi.
s’nin nefesi vahþi boþluðun kara uðultusunu bir balyozla parçalamak istedi sadece istedi istedi...
heyhat bir ýþýða çýkamadan boþluðun kollarýnda öylece asýlý kaldý.
H. Korkmaz, (!) 2024 Sthlm
Sosyal Medyada Paylaşın:
Tüya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.