Yalnız Sonbahar...
Sonbahar rüzgârý, yapraklarý savururken,
Bir rüya gibi geçiyor zaman;
Sensizliðin göðsümde býraktýðý derin yara,
Birdenbire büyüyor, içimi sarar.
Gözlerimde hüzün, kalbimde bir boþluk,
Kýþýn soðukluðunu hissetmeden önce;
Göz göze gelemeyiþimizin kýþkýrtýcý özlemi,
Bir yapraðýn düþüþü gibi sessizce.
Sararmýþ aðaçlar, toprakta izlerin,
Gözlerimde en son gördüðüm anýlarýn;
Sonbaharýn solgun ýþýðýnda kaybolan,
Bir hayalin ardýnda kalan özlem.
Ellerim soðuk, rüzgarla titriyor,
Adýný fýsýldayan her yaprak, bir hüzün;
Her akþam gökyüzünde, senin yýldýzýn,
Bir rüyanýn ta kendisi, bir özlem.
Geceleri uzun, gündüzleri gri,
Sensizliðin içinde kaybolmuþ bir ben;
Sonbahar, meyvesi acý bir ayrýlýðýn,
Kýþa hazýrlýk bir yalnýzlýk içindeyim.
28.07.2024 BaRuT
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.