Ona uzanmak bir hayaldi!

Artýk

Tahammülüm tükenmiþti,

Gözyaþlarým kendiliðinden boþalýyordu.



Yýllar

Ýçinde derlediðim o sabýr,

Kanaatin fevkinde demlediðim iki satýr,



Çok

Dirensem de ve yinede

Düðümleniyordu ne hikmetse boðazýma.



Ne sevdayý,

Ve nede hasreti kavlince,

Ýçtenliðin tüm çeperleriyle yaþayamadým.



Aþký anmak

Ve ona uzanmak hayaldi,

Fakirliðimin her yumaðýnda çile yanýmdaydý.



Fark

Edeceðiniz üzere ben,

Mali fakirlikten söz etmiyorum, kalbi seziþten.



Uyurken,

Kalbin hoþ fevkinden,

Ruhun ikliminde ki suhuletli güzelliðin halinden,



Sevmeyi

Yar için hasretmekten,

Onun kristalliðinden söz ederken öteler dilinden,



Ülfetin,

Kadre misali sahifelerinden,

Sevmek adýna, varlýðýndan vazgeçmekten dersem,



Hamiyeti,

Zarafetin her þartýný,

Nisa kimliðinde ki hilkatli yakarýþý anlatýrým derim.



Bu minval üzerine,

Kalbi fakirliðimi zikrederim,

Ayrýk otu misali nefsimle ben her vakit dertliyim.



Meþveret için,

Hikmete ram olmak niçin,

Vuslat adýmlarý kimin iradesiyle bir seçim dersem,



Halimin

Fakirliðine avdet ederken,

Ömrün kalan sahifelerinde ve takatsiz nefesimle…





Mustafa CÝLASUN

Sosyal Medyada Paylaşın: