‘Yalnýzým’ diyorsun ya, ‘Yalnýzým.’ Yüreðin bomboþ oluyor sanki Ýsimlerdeki heceler önemsiz, Düþünmek bile istemiyorsun; Yazmak gelmiyor aklýna Hani, zoraki sanki Gönlünde bir durgunluk, Sanki durmuþ Dünya, dönmüyor.
Karanlýklarýn zifirin ötesinde, Düþlerinde þeytanlar korkutuyor, Yazabiliyorsam bu dizeleri, Ben öyleyim þu an Can. Anlatayým mý daha Ha? Aðlamak istiyorsun, Hýçkýrýklarýn boðazýnda düðümlü, Utançtan sanki yaþlar Kuruyor göz pýnarlarýnda Aðlayamýyorsun.
Aðlamak ta artýk deðersiz, Ne deðeri var ki? Tutunacak bir daL, El arýyorsun sanki Ufacýk bir yel, Meltem belki, Böyle misin? Bak Dost arýyorsun böyle anlarda, Yazsam diyorsun, Bir anda dönüyorsun sözünden, ‘Yazsan ne yazar?’
Zorla attýðýn kahkahalar belki, Dönüyor boþ odanýn duvarlarýndan Kulaklarýna, Canhýraþ bir ses duyuyorsun; Nefretle kusmak için Gitmek isterce lavobaya, Kulaklarýndan kusuyorsun. Gözlerinin aðýrlýðý vuruyor göz kapaklarýna, Boþalmýþ beyninle Sanki uyuyorsun.
07.Ekim.2008 0035 Sosyal Medyada Paylaşın:
ahmet idrisoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.