GECEDEN KALAN ŞİİRİMİN İKİNCİ YÜZÜ

Ýþte yine yazýyor kalemim,
kalbimin en çok yaralandýðý bir günde,
inanýlmaz yorgun,
inanýlmaz öfkeli,
her defasýnda içime atmaktan,
her defasýnda birþeyleri anlatmaktan,
her defasýnda üzülmekten korktum,
korktum..

Sessizdim,
gecenin ürkek gecelerinde,
sabaha karþý uzanan o loþ ýþýk,
yarým kalan güzellikler içime doðdu,
çünkü tükenmiþtim,
elime kalemimi her aldýðýmda,
yine bir volkan kopacak,
yine aðlayacaktý..

Aðlýyordum,
evet aðlýyordum,
sabahýn beþi olmuþ,
ve ben,
aðlýyordum..
Kimse bilmez neden aðladýðýmý,
içimde yaþarým ne yaþarsam,
sadece korktuðum bir þey var,
ya bir gün gerçekten yalnýz kalýrsam,
þiirlerimde olduðum gibi sessiz olursam..

Yalnýzdým,
gözlerimi masumca araladýðýmda,
anlatýlmaz bir his var yüreðimde,
gözlerim nemli,
yüreðim ürkek,
ellerim titriyordu.
Kime ne anlatayým’ ki
bu kalbim ferahlasýn.
Kime ne söyleyim’ ki
beni benden alsýn.
Kime ne dileneyim’ ki
bu benden desin...

Suskundum,
evet alabildðince suskun.
Defalarca yazdým,
defalarca anlattým,
defalaeca dil döktüm defterimin,
o sessiz boþ yapraklarýna.
Ama tek bildiðim bir þey var,
konuþan sadece kalemim,
yüreðim zaten suskun,
suskun ve yalnýz.
Kimsenin bilmediði kadar,
YALNIZ..

Yine yalnýzým,
yalnýzlýðýmýn ayak sesleri bile üzgün,
heleki kara gecelerde sustuðumda dilim,
feryat edercesine aðlasada gözlerim,
kalp atýþlarým yavaþlasada acý çekmeden,
bir kalemim, bir de yalnýzlýðýmdýr bana teselli,
mürekkebim bittiðinde anlarým’ ki
anlatacaðým bir þey kalmamýþtýr.
Son cümlemi yazar,
ve.. sonra yol alýrým,
yalnýzlýðýn o sessiz maviliðine,
karanlýk gecelerine gidiyorum,
GÝDÝYORUM...


15708/2011
13:00/ pazartesi
yazan: þaire þebnem örs

Sosyal Medyada Paylaşın: