YOKLUĞUN ÇOKLUĞU

YOKLUÐUN ÇOKLUÐU
Emanet kalýrdým,
Bizim köylünün yanýnda.
Evde olmazdý çoðu zaman.
Odun, kömür çok yakmazdý.
Gezmelere gidip geç gelirdi.
Anahtarý da býrakmazdý bir yere.

Eve gelirdim ki kapý kapalý,
Çaresiz dolaþýrdým okul çýkýþý,
Aç, üþümüþ, yorgun, üzgün.
Sahipsiz bir bedenle.

Arkadaþlarým evde,
Sýcak sobanýn baþýnda,
Sýcak çorba içerken,
Ürkek adýmlarla tur atardým.
Kollarý kýsaldýkça kýsalan,
Daracýk ceketim sýrtýmda,
Ökçesi yok, eski, tahta, yarým topuklu,
Emanet ayakkabýlarýmla…

Bilmediðim soluk yüzlü sokaklarýn,
Kaldýrým taþlarýný sayardým,
Soðuk kaldýrýmlarýn.
Ezberlemiþtim hatta bazýlarýnýn þekillerini.
Yokluðun yokluðunda,
Yokluðun çokluðunda...

Ünal GÜNEÞDOÐDU

Sosyal Medyada Paylaşın: