Gök gri, karlý dað baþý içimin üþümüþlüðü Bulutlar kadar aðlamaklýyým oysa ki. Yaðmur dökülüyor eteklerime Gözlerim küçük kýz çocuðu Damla damla Anne özlemiyle
Sen hiç sevda þehri gördün mü? Yüreðimin kenti yüzlerce yýl ötede Arka mahalleden miras sevgi kekemeliðim Bahar diye bir sözcük kalmamýþ alfabemde En koyu kýþlarla kardeþ olmuþum Issýzlýðýmý ýþýtýr mý sanýrsýnýz Sessizliðimin þahidi sokak lambalarý
Kýrýk aynalarda kaderim Nefesimde soluk gül kokusu Kurdelemi yan baðlamýþ annem intizar mý? Bu baþýma gelenler diye düþünsem Kelebek uykusunda kanatsýz kalýyorum
Tutuklusuyum kýsýr hayallerin Kaç göç geçti de içimden sayamadým Saçýmýn saçaklarýnda bir tutam kýna Kumrular yuva yapmýþ Bakýþlarýmýn balkonuna Taç yapmýþým Kalbimin defterine yazdýðým notlardan
Eteklerimde yaðmur damlalarý Dileklerim gökyüzünde Hüzzam kuþlarý uçurmuþum Göðüs kafesimden Bir kente yazdýðým son þiir olsun bu Gök kuþaðýnda renk aramýyorum Keþkelerim siyahýn pençesinde asýlý
Kendim imzaladým fermanýmý Tuz bastým yarama En yakýnýmdaki gurbetim Kýrýk kanatlý kuþlar dönüyor sýlaya Ýnsan sevdiði kendisini seviyor diye Hiç a c ý çeker mi?
#hüzünlükent
Sosyal Medyada Paylaşın:
hüzünlükent Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.