Beni yokluğunla savaştırma babam, kaybederim.

Kucak açtýn!
"Hadi, kucak kucak!" Dedin.
Emeklemeyi sen öðrettin!
"Day Day!" Dedin...
Ayakta durmayý sen öðrettin!
"Hadi yavrum gel!" Dedin...
Elimden tuttun yürüttün!
Ama þimdi?...
Ýþte, senin son vedanla, beni bir kez daha büyüttün!
Dediler ki, Baban da bu alemde ölümlü idi!
Vadesi geldi ve öldü!
Sen de ölümlüsün!
O, senin atan!
O, senin baban!
Sen babana, hayýr duayla yükümlüsün!
Ölüm herkesin baþýnda, metin ol!
Ölüm, bazen birilerine bir ceza!
Bazen de, bir armaðan!
Çoðu zaman da bir lütuftur!
Hadi, kalk, doðrul!
Tecelli eden takdir-i ilahiyle yoðrul!
Nasýl istersen öyle yaþa!
Fakat bil ki, bir gün mutlaka sende öleceksin!
Ölüm sana geldiðinde, hiçbir þeyini kaybetmezsin!
Çünkü; hayatta iken hiçbir þeye sahip deðildin!
Unutma!
Her kalbin çarpýntýsý, kendi ecelinin ayak sesidir!
Evet geçte olsa anladým!
Ama, þuan, baþým dumanlý!
Anýlarým gözlerimin önünde canlý!
Artýk, boynum bükük!
Duygularým yoðunlaþtý!
Ýçim parçalý bulutlu!
Acým büyük!
Gözlerim, saðanak yaðýþlý!
Çünkü, Babam!
Dünyadan, geldi, geçti ve gidiyor babacanlýðýyla!
Toprak oluyor gönlünün kocamanlýðýyla!
Ana rahminden geldik pazara!
Bir kefen aldýk, döndük mezara!
Dinçer Dayý
Sosyal Medyada Paylaşın: