Nasıl mı Müslüman Oldum? Susarak
Bir karanlýktan diðer karanlýða doðdum.
Ben bir hiçtim, yoktu bilincim.
Bir müslüman kulaðýma eðildi.
Ve þunlarý söyledi.
Allah-u ekber, allah-u ekber.
Eþhedü enla ilahe illallah.²
Eþhedü enne Muhammeden abdühû ve Rasülü.²
Hayyales saleh,² hayyalel feleh²
Allah-u ekber², lâ ilâhe illallah¹.
Bu benim kendi tercihim deðildi.
Zorla hipnotize ettiler ruhumu, bedenimi.
Dünya’da dört bin küsur dîn varken;
Hiçbir seçenek sunulmadý esirlere.
Biraz büyüdüm, dillenmeden dinlendim.
Müslüman abluka altýna almýþtý zaten beni.
Elleriyle dilleriyle yýkadýlar beynimi.
Hadi evlâdým, allah 1’de dediler sürekli.
Ben iþaret parmaðýmý gösterdikçe aferin dediler.
Övgüydü bu... çocuk için bir ödül!
Onlar ne derse ben onu tekrar ettim.
Allah 1’dir dedim, onu hiç bilmeyerek.
Herkesin aðzýndan çýkan söz allah idi!
Her yerde, þükürler olsun denilirdi.
Onlar ezberletti, bense papaðan gibi tekrar ettim.
Artýk kutsanmýþ müslüman olmuþtum.
Kendimi yedi yaþýnda sorgulamaya baþladým.
Sekiz yaþýnda allah kimdir, diye sordum.
Sus dediler bana, allah sorgulanmaz!
Ben korktum ve sustum.
Doðadaki her þeyi sorguladým.
Dokuz yaþýnda oruç tutmaya baþladým.
O müslümanlardan çok dayak yedim.
Saygýsýzlýk taþ edecek beni diye sustum.
Baþýma neler geldi neler.
Ýçime ata ata, sustum.
Çocuktum kaç defa intihar ettim, ölemedim sustum.
Hiç güzel aným, hatýram olmadý.
Ýsyan etmek günah dediler, sustum.
Haksýzlýktý insan olmak, diðer canlara.
Dinî kitaplarý okuyup okuyup, sustum.
Çok yanlýþlar vardý aklýmda,
Cevap bulamadým, sustum.
Ýnsanlarýn güzel ahlakýný örnek edindim kendime.
Çirkinlikleri yakýþtýramadým hiç birisine.
Çok düþündüm dört duvar arasýnda.
O duvarlarý yýkamadým, sustum.
Dokuz yaþýnda baþladým þiirler karalamaya.
Baðlandýðým insan aþkýyla direndim tutunmaya.
O þiirler aydýnlattý beni, yýllar sonra!
Dünyanýn adaletine aðladým, sustum.
Gittiðim her yerde inatla hakkaniyet aradým.
Hiçbir haksýzlýða karþý, boynumu eðmedim.
Baþkalarýnýn suçlarýna bile piþman oldum, kaç bin defa!
Ýþin içinden çýkamadým, sustum.
Kur’an öðrenmek istiyordum, yoktu türkçesi.
Yokluðun, varlýðýndan habersizdim hep!
Atatürk düþmanýydým ben.
O’nu kime sorsam sövüyorlardý, sustum.
Büyürken binlerce sorularla beraber,
Kafamýn aðrýsý hiç geçmiyordu, beynimin içinden.
Dualarým yetersizdi sanýrým, ulaþmýyordu rabbe!
Daha yakýn olmak için, kuraný okudum sonra;
Ne din kaldý ortada ne soru, yýkýlmýþtý tüm duvarlar.
Ben hayatýmda bu kadar çok acý çekmemiþtim.
Sanki düþdüm dipsiz kuyulara.
Ne cenneti, ne cehennemi?
Ahiret bile kalmamýþtý hesapta.
Onca çile, onca acý, boþuna mýydý?
Neden çaldýnýz ömrümü benden?
Neden katlettiniz hayatýmý?
Bu kin, bu düþmanlýk niye?
Ben istemezdim böylesini.
Benim tercihim deðildi, yalanlarýnýzý hâk saymak.
Susmak zorunda olduðum o, 22 yýlýn karþýlýðý nerede?
Þimdi ne ateistim ne müslüman.
Dinsizim ben! Elhamdülillah ise elhamdülillah! Cani deðilim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.