ERKEN SOLAN GÜL

ERKEN SOLAN GÜL
Ecel erkenden soldurdu Gül’ü.
Hayatýn baharýnda,
Sabahýn alacakaranlýðýnda,
Aniden kayboldu sevenlerinin arasýndan.
Bu olayý duyanlar rüya gördüðünü sandý.
Olanlarý ise bir kâbus.

Dayanmak çok zordu,
Hiç kimse aniden gidiþine alýþamadý Gül’ün.
Aniden yok olur muydu dünya,
Kayýp olur muydu güneþ,
Batar mýydý hiç doðmadan,
Gülmeden aðlamak,
Açmadan solmak yakýþýr mýydý Gül’e,
Bir fidan yok olamazdý aniden,
Hemen þimdi hem de hemen.

Gül’ün geliþi ani ve kalýcý oldu.
O þimdi köyde kalýyor.
Yapayalnýz, sevdiði arkadaþlarýna, can dostlarýna,
Ýki bin kilometre uzaklýkta.

Yoktu artýk;
Geleceði, arkadaþlarý,
Sevdiði yiyecekleri, müzikleri,
Film þeridi koptu hayatýnýn.
Bir nefes, bir son bakýþ, hayata, rüyaya…
Son buldu aniden her þey,

Bir duvar çýktý, karþýsýna;
Aþýlmaz, çelikten, ecel duvarý,
Bir metre kare karanlýk bir odada yatýyor,
Güneþsiz, havasýz, uzak, ýssýz, daracýk, küflü, soðuk…
Oysa karanlýðý hiç sevmezdi.
Mum yakardý odasýnda.

Soðuða hiç gelemezdi.
Kalorifersiz evde hiç kalmamýþtý.
Sobayý bile tanýmamýþtý henüz,
Sert yatakta yatmayý sevmezdi.
Mezarýnýn baþýna sevdiði çiçeklerden dikti annesi, Gül’ ün,
Gül çiçekleri dikti rengârenk.
Erken solan Gül’ün...

Ünal GÜNEÞDOÐDU
Sosyal Medyada Paylaşın: