EYLÜL RÜZGARLARI DALLARDA

Ne suskun gecelerin sabahý
Ne ayrýlýklarýn bir vuslatý var
Yýllar geçti hasreti sarmadý kollarým
Gelsen güler mi gözlerim artýk
Yaþamak sensiz iðneli fýçýlar gibi
Dert yaðýyor gözlerime
Ýnandýðým, kandýðým dudaklardan

Yalnýzlýk sarmýþ dört duvarýmý
Kuþ kanatlarýnca doluyor saçlarýma karlar
Bekle, bekleyebildiðin kadar seneleri
Sokaklarým kimsesiz , saðnaklar içinde camlar
Kar yaðar belkide lapa lapa
Kimsesiz çocuklar üþür, yüreðim üþür
En derin yerinde bölünür uykularým
Rüyalarýn renkli bölümlerinde

Bir gecenin temmuz yangýnýnda yanarken
Yetim mutluluðuma uzanýyor korkunun gözleri
Kara yürekte, isli lekeler gibi
Kederimden aðlarken
Ben hep seni yaþarým geceyarýlarý
Varsýn tozpembe tütsün hayallerim
Sen olmasan da bacalarýmda

Ne zaman seni anýmsasam, ansam
Demiyorum
Hep hayalimde gözlerin senin
Seni konuþtuðumda gözlerim dolar
Eylül sonlarýný düþlerim
Yaprak dökümünde hüzün veren
Bazan hatýralarýma takýlýr
O mutlu düþler , bir de senin gidiþin
Hiç bitmeyecekmiþ gibi umutlarým
Seni beklerim, sevmek isterim her anýmýzý
Oysa o kahrolasý ayrýlýklar yok mu
Alýp götüren isli raylar ötesine, uzaklara
Gözlerim sensizliðe aðlar
Dalarým
O en güzel zamanlarýmýza
Sessiz inlerim gecelerde
Verin geriye özgürlüðümüzü
Vurmayýn ellerimize paslý kelepçeleri

Býrakýn ki uzanayým
Bana muhtaç , sevgiye muhtaç
Siyah gözlüm, masum yüzlüme
Duyar mý ?
Nasýr tutmuþ yürekler ?

Verin geriye özgürlüðümüzü
Yaþam kaynaðýmý
Gözlerimi , yüreðimi, benliðimi
Geri verin bana
Özgürlük yazan pembe zarfta
Bir mavi gül elinde
Gülsün gözlerimiz
MASMAVÝ sabahlarda

Günay Koçak

onüç. yedi. ikibinyirmidört
Sosyal Medyada Paylaşın: