Neler oluyor bu hayatta?

Covit 19 dediler insanlarý evlere kapattýlar.
Nice hile ve yalanlarla insanlýðýn yaþama sevincini elinden aldýlar.
Belli ki artýk, bundan sonra Dünya kötü günlere gebe.
"Hastalýðýn yayýlmasýný durdurmak güç" dediler. 
Bu Covit musibetine Dünyayý teslim ettiler.
Ýnsanoðlunu yataða düþürdüler.
"Sað çýkabilmek mucize olur." dediler. 
Bize ümit kýrýntýsý bile vermediler. 
Zor günlerde belki bir mucize beklerken insan oðlunun umudu.
Acý gerçekle yüzleþti.
Yolun sonuymuþ, corena vürüsü.
Yaþam savaþýný kaybetmiþ. 
Ýnsanlýk çaresiz bu fani Dünyaya veda etmeye baþladý. 
Paramparça daðýldý, kara haber.
Ecel baþa gelince. 
Azrail ruhumu teslim alýnca.
Birden, insanlýk adýna ölümün soðukluðunu hissettirince.
Doktorlar çaresizlik içindeý; "Baþýnýz saðolsun" dediler.
Gözyaþlarý insanýn yanaðýmdan aþaðý damladý. 
Yoksa kabus mu bu?
Birileri birilerini uyandýrsýn.
Son yolculuðuysa biri hemen insanlýðý inandýrsýn. 
Çaresizlik içinde insanlýk kendi saðlýðýný ve birçok yakýnýný kaybetmiþ?
Ýnanamýyor bu düþtüðü aciz duruma!
Yýkýlýyor, birer birer umutlarý.
Artýk yaþama tutunamýyor! 
Duvarlar yürüdü, geldi üstüne.
Aciz ve çaresiz kaldý.
Kahroldu covitle!
Bir sancý saplandý insanýn o an baðrýna. 
Koca koca hastaneler insanlara dar gelmeye baþladý.
Yüreðine düþen kor ateþler.
Ýnsanýn ömrünü duraklatdý!
Nefesi birden kesildi.
Ne oluyor insanliða? 
Bu acýya artýk daha fazla dayanamýyor insanlýk.
Mekanlara sýðamýyor!
Ruhu daralýyor. 
Fazlasýyla sarsýldý insan. Dünyasý karardý.
Çaresiz ve bi çare kaldý.
Korkudan ve yalnýzlýktan.
Attýðý her sessiz çýðlýklar içini titretti.
Hüzün rüzgarlarý esiyor daha þiddetli.
Çoðu hikayesi yarým kaldý. Artýk hep aklýnda, gidip de gelmemek vardý...
Ýmkansýz oldu, artýk bayramlarda el öpmek.
Gidiþler erken oldu.
Nedendi bu acele? 
Desene söz geçiremezsin ki bu ecele!
Ölüm meleði geldiyse ne yapsan nafile. 
Ýster kendini yýrt, ister sokakta gecele. 
Toprak altýnda yatanlarýn hepsi bir delil. 
Ýnsanoðlu ölümlerin karþýsýnda sefil!
Göðe kapý açýlmýþ.
Çaresiz insan!
Ölüme vakitsiz çaðýrýlan, insan. 
Ruhunu teslim eden zayýf insanlarýn selasýymýþ. Camilerde vakitsiz peþ peþe okunan. 
Cenazesi musalla taþýnda yatmýþ, yalnýz. 
Cemaat yok önünde saf tutan yok.
Ortalýk sessiz. 
Cenaze namazý yok, kederde.
Hep çaresiz gözler dolmuþ.
Melekler de bekler, amel defterini açmýþ. 
Son kez ona baþýný dayamak istedi ailesi.
Ama nafile.
Tabutta bile hala ailenin uzaðýnda!
Anýlarý, bir bir yakýnlarýnýn gözümde canlandý.
belki de, çoðu zaman, duygulandý, aðladý.
Naaþýný görevli indirirken mezara. 
Mezarý baþýnda yoktu.
Ne ailesi, nede kalabalýklar!
Görüyor musun? Devrildi bir çok çýnarlar! 
Sarsýntýya dayanamadý çoðu yürekler!
Çaresizlik içinde çöktü.
Ýçimdeki depremi.
Ýnsanlýk adýna.
Döktüm, dilim döndükçe mýsralara...
Dinçer Dayý
Sosyal Medyada Paylaşın: