sözünü yitirmiþ, dertsiz ve insan ve olmayana dikenli çalýlarda gül sevme adýna ve yýrtarak kaleme uzanýp eli ve kanatarak þiire uzanan yüreði ve aðlatarak ( belki) yarýna uzanan gözü ve bozuk bir imla elbet ve bozuk mektuplar gibi geçip gitmek tek gülümseyiþ olarak, belki Veysel’li türkülerin bir satýrýna bile yakýþmadan ve boþ ve boþu boþu boþuna...