AĞIT (Madımak Ağıtı)

ÖLÜMDEN ÖTESÝ

adým Koray,
daha on iki yaþýndayým
ve ben hiç büyümeyeceðim
Sivas Madýmak’ta yandým
ak günler bekleyen ülkemin
karanlýk düþünceleriyle
naklen yakýldým...

bir yaz günüydü
temmuz sýcaðýnda
babam ozan Ýsmail,
tuttu ablamla benim ellerimizden
’haydin çocuklar,
sivas’a, baba ocaðýmýza
Pir Sultan Abdal þenliklerine
Semah dönmeye gidiyoruz’ demiþti...

ne bilirdim ki!
’Ateþte Semaha dönmek’
olacaktý kaderimiz
ve otelde dinlenirken
bir anda binlerce insan
’yakýn’ diye haykýrýyordu
ve ölümden ötesi yoktu görünürde.....

adým Koray,
daha oniki yaþýndayým veee
ben hiç büyümeyeceðim
sevinçle içinde
elinde çiçekle
beni bekleyen
bir sevgilim olmayacak....

adým Koray,
siz þimdi kimbilir kaçýncý kadehi
kaçýncý yalanlara içip can cana derken
benim ellerim
bir yanýmda hiroþima’dan
biryanýmda halepçe’den
gelen yaþýtýma takýlýr
sözde uygar ülkelerde
Solingen’de
Möln’de yanan ben olurum
sizin elleriniz kýzlarda
sizin elleriniz erkeklerde
sizin elleriniz bardaklarda.
yaþýyorken ben, en son
semahda tutmuþtum bir kýzýn elini
þimdi ise;
bizim ellerimiz yýlan, çayan arasýnda
kemikli topraklarda....

ne din nedir anlamýþtým
ne de din uðruna adam yakmayý
suçum semah dönmekti
suçum babamý dinlemekti
suçum bana göre ÝNSAN olmaktý
adým Koray daha oniki yaþýndayým
ben hiç baba olamayacaðým
ben hiç oðlumu okþayamayacaðým
ben hiç annemin dizlerinde
saçlarýmda parmaklarý dolaþan
mutlu çocuk rolü bile yapamayacaðým
ve ben sizin adýnýza
ben mutlu gelecek adýna
bir deðil bin kez daha yan deseler
yine yanacaðým, yanacaðým, yanacaðým...

bir annenin kokusunu düþünsene,
çocuðuna yani bana sarýlmak
iþte ben o kokuyu artýk içime alamayacaðým
anneme doluca sarýlamayacaðým
eeyy benim akranlarým,
arkadaþlarým, yayþýtlarým
siz kimbilir kaç kýzla dansederken
türküler dinleyip halaylar çekerken
hergece feneri kimbilir kaç alemde söndürürken
ve hatta kimbilir hangi türkü barda
devrimler yapýp
halk kurtaracaksýnýz
kimbilir kaç biradan sonra solculuk oynayacaksýnýz
iþte ben sizin gibi türküler dinleyemeyeceðim
halaylar çekemeyeceðim
ben bir kýza sarýlýp dans bile edemeyeceðim

uuyy anam uuuyy
babam anlatýrdý
benim doðduðum köylerin yokluk ve yoksulluktan
baþka hiç bir özelliði yokmuþ
altý ay dünyadan uzak
kar ve karanlýða tutsak bir yurt
sonrasý çamur,
çamurda kalmýþ tek ayakkabýlar

kalsaydý tek ayakkabýlarým sakýz gibi çamurlarda
kalsaydý diz boyu karlarda
görmeseydim deðil altý ay
bir ömür boyu köyümün dýþýný
görmeseydim uygarlýk dedikleri yerlerde
çirkeflikleri, kahpelikleri, ölümleri
o karlý yerlerde kalsaydým
yalnýzca yaþasaydým yeterdi...

adým Koray benim duyuyormusunuz? ?
daha oniki yaþýndayým
bazen ozan Nesimi oluyorum burada
alýyorum elime sazýmý
bazense Hasret Gültekin
hasret türküleri yazýyorum
duyarým ki köln’de
Hasret abimin oðlu olmuþ
adýný Hasret koymuþlar
söyledikçe Muhlis baba
ben burada bile
ateþte semaha dönüyorum
görüyor musunuz?

adým Koray benim heyy dünyalýlar
en son sizin aranýzdayken
ateþ camlarý sarmýþken
insanlar yanýyordu madýmak’ta
ve annem geldi gözümün önüne
babam geldi,
ankara geldi
o yüzden ölünce ben
anneme götürdüler
ankara’ya götürdüler..
gelirken elimden tutan babam,
dönüþte tabutumdan tutmuþtu.
ben yanmýþtým tabutta
babam kahrolmuþtu tabut omzunda.
zavallý babam,
caným annem
þimdi yeni doðan kardeþime
adýmýzý koymuþsunuz
canlarým......
ölsem bile unutmayýn
ben Koray’ým
sizin Korayýnýz........

adým Koray benim
bilmediðim din uðruna
bilmediðim din adamlarýnca
devletin gözü önünde
sizlerin gözü önünde
naklen izlerken siz
yanan bendim orada
en küçükleri otuz yedinin
otuz yedi canýn
otuz yedi karanfilin

özü bende ANLIYOR MUSUNUZ? ? ? ........
ölümden ötesi yokmuþ
DUYUYOR MUSUNUZ? .? ..


1995 Köln

Erdal Ýrfan


(Yeraltý yayýnlarý tarafýndan çýkan son kitabým olan Aðýt’ýn ismi bu þiir’den gelmektedir)
Sosyal Medyada Paylaşın: