Bir arkadaþým vardý, kendisi iki yaþýndayken babasý vefat etmiþ. Baba, mevzusu her açýldýðýnda rengi sararýr, birden gözleri yaþarýrdý. Keþke yaþasaydý, dedi. Kim bilir nasýl severdi beni... Okuluma gelip derslerimi sorardý. Üniversiteye baþlarken beni elleriyle yurda teslim ederdi. Askerden terhis olunca heyecanla yolumu bekler, boynuma sarýlýrdý. Ben onun kokusunu içime çekerdim o da benim kokumu... Yüzüme baktý, bu dünyada hasretini çektiðim tek kelime neydi biliyor musun? Neydi, dedim.
Bir kerecik "oðlum" deseydi.
O kadar duymak isterdim ki bu sözü, içimde hep bir ukdedir. Eminim, düðünümde mutlaka yanýmda olurdu. Keþke þimdi hayatta olsaydý da kýzýmý kucaðýna alýp öpseydi. O kadar içten anlattý ki, onu imrenerek dinledim. Bana dönerek þimdi sen anlat babaný, dedi
Ona baktým ve baþýmý öne eðdim. Ve dedim ki, keþke benim babam da ben iki yaþýndayken ölseydi.
Erfani Þair
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ergün FADILOĞLU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.