hayatým boyunca yüreðimi teskin eden huzuru
hep doðada buldum
rüzgar fýsýldar kulaðýna en sakininden topraða uzanýr
gökyüzü ile konuþursun
sana sonsuzluðun pencerisini aralar
daralan gönlüne maviliðini akýtýr...
çiçekler has dilleri ile þiirler söyler,
yeþillik dolar gözlerine
ölünüyor, hasret çekiliyor, yaþanýyor,
velhasýl hayat akýp gidiyor.
en tesirli kitaplar yalnýzlýða çekilince yazýlýr
aynen öylede
en tesirli muhabbet,
maþuktan uzak kalýndýðýnda yaþanýlýr
yürürsen yakýn, bakarsan uzak gelir
koca bir daðýn ardýna sýðýnmak istersin
yalnýzlýktan baþkasý anlamaz, dinlemez gönül lehçesini
bugün hazan düþtü gönlüme zaman aðacýndan
vakti geçti bendeki mevsimin
sensiz sararan bir mevsim yok bende
sen olsan bir baþka güzel görürdüm
uzaklardan mavileri, yanýmda duran aðaçlarý
batan güneþi ,esen rüzgarý, karþýmda bulutlanan daðý
bir baþka duyardým, içimdeki sana seslenen sessizliði
bir baþka hissederdim seninle bitanem
sonbaharýn sararan duygularýný
sessizlik içime dolan bir gök gürlemesi
hazandan kopan bir yaprak misali,
yorgun gönlümden süzülüyor oluk oluk
bulutlarýn ardýnda saklý kalmýþ
yalnýzlýk uçurumlarýndan bakýyorum uzaklara artýk
yoruldu ruhum, yaprak düþtü ve hazan hiç sararmadý
gömüldü içimde acý acý
kuþlarýn her mevsim sana uçtuðu bir memlekette
yaþamak isterim bitanem
kanatlarýna sesimin bestesini okur
pencerene konacak bir sabah düþlerim
sana mevsim mevsim koþan kýrýk bir hava olmak vardý
saçlarýný nazikçe okþayan…
güneþ sensiz inmiyor yeryüzüne
çiçekler sensiz görmüyor gökyüzünü
sular kaybetmiþ þýrýltýsýný ,sensiz akmýyor serin serin
ömrüm zaman zindanlarýnda tutsak,
vakit geçmiyor sensiz bitanem
toprak özlemez yaðmuru, bulutlar yaðmýyor sensiz
mevsimler durdu gönül mahzenimde ,
gönül hep kýþ sensiz bitanem
insanlar çok yoruyor artýk
her gelen yükümü arttýrýyor.
hele ki gönül yükünü arttýranlar…
kaçacak bir yer olsa da uzlete çekilse gönül,
yalnýzlýða kaçsa
kar yaðmaya baþlayýnca
kimsesiz sokaklarda bulurduk kendimizi
düþen her tanenin içinde kendimizi kaybederdik
birilerinin beni dürtmesi gerekir
bu tefekkür rüyasýndan uyanmam için
iþte ben o günleri çok ama çok özledim bitanem
kendimi sonsuzluðun iki yakasýnda hissediyorum
hangi tarafa düþeceðimi bilmiyorum
ve çok endiþeliyim
bazen ümitli olsam da ayný zamanda korku içerisindeyim
yarýn olur mu… onu da bilmiyorum
sensiz hayatýn neresinde olduðumu
inan bende bilmiyorum bitanem
baþýnda mý
ortasýnda mý
sonunda mý
nereye varýrým onu da bilmiyorum
elimde var olan azýk yolculuðuma yeter mi
onu da bilmiyorum
sonu gizem dolu bir bilinmezlik dehlizinde
kendini kaybetmiþ bir sarhoþ gibi
ordan oraya savrulup gidiyorum
hangi rüzgarým, doðuya mý batýya mý esiyorum
onu da bilmiyorum bitanem
bilmek baþka ,bulmak baþka
olmak baþka, aþk baþka…
ey gönül sesim etme eyleme
ya nasip…de
bekle.
varlýðýn, tüm gurur mumlarýmý eritti
nedendir bilmiyorum sabaha çöken bu suskunluðum
bir bilsen, senden kopan fýrtýnalarýn
içimde yankýlanan sesini
beni içimden söküp atýþýný
ben, ben olmadým ki hiç
asla okunmayacak olsam da
hep sen oluþumun hikayesiyim bitanem
redfer