Kardelen
... Sonra bir çiçek açar dað yamacýnda; adý Kardelen.
Ýliklerine kadar iþleyen soðuða dayanýr,
Kara, borana dayanýr,
Ürperten fýrtýnalara...
Var olmak yada olmamak...
Yaþamak yada ölmek...
Býçak sýrtý gibi bir þeydi onun için hayat.
Yaþamak için gökyüzüne bakar, bulutlara bakar...
Güneþi arzu eder yüreðinde...
Aydýnlýðý, sýcaklýðý...
Kuytular, daðlarýn eteðinde bir pusu gibi.
Üzerine düþecek kayalardan ürperir.
Acýmasýz rüzgarlardan...
Direnir Kardelen. Yaþamak için direnir. Var olmak için direnir.
Umudunu yitirmez.
Gazzeli bir çocuk gibi direnir.
Sýmsýký sarýlýr umutlarýna.
Sýmsýký sarýlýr hayallerine.
Aldýrmaz yýkýlan, yakýlan, darmadaðýn edilen hanelerine.
Gökte süzülen bir turnaya takýlýr nemli gözleri.
Aðlatan, sýzlatan, kanatan zalimlere inat,
Adaletten yoksun bu düzene inat, yüzünde bir tebessüm oluþur.
Uçmak, açabilmek, alabildiðince ötelere kanat çýrpmak ne güzel.
Özgür olmak ne güzel.
Bu çivisi çýkmýþ acýmasýz dünyadan bir nebze bile olsa uzaklaþmak ne güzel.
Salkým salkým bulutlara dokunmak ne güzel..
Turna olmak vardý þimdi’ dedi Gazzeli çocuk.
Bir kerpiç parçasýna oturdu, arda kalan evlerinden.
Yýkýlan, yakýlan duvarlara baktý.
Camlarý kýrýlmýþ, üzerindeki tozlardan resimlerin görünmediði çerçevelere baktý.
Yüzüstü düþmüþ kardeþinin kanlý oyuncaðýna.
Neden? Neden? Diyecek oldu, yutkundu.
Diyemedi.
Derin bir nefesle umuduna sarýldý kardelen gibi...
Zalim bir dünyanýn orta yerinde kanadý kýrýlmýþ bir kuþ gibiydi.
Nereye gideceðini bilmeyen yavru bir kedi gibiydi.
Bembeyaz yapraklarýna kan damlamýþ bir papatya gibiydi.
Kimsesizliðin, çaresizliðin, bir baþýna kalmýþlýðýn hüznünü taþýr o küçücük yüreðinde.
Tutunacak bir dal arar, dokunacak þefkatli bir el.
Hiç olmasa teselli verecek bir dost sesi, bir kardeþ sesi, halden anlayan bir insan sesi...
Yalnýzdý Gazzeli çocuk.
Ýliklerine kadar yalnýzdý.
Bu kýsacýk ömürde ne çok zulüm var, ne çok ölüm var, ne çok ölüm var, ne çok...
Yutkundu Gazzeli çocuk.
Yutkundu, konuþamadý..
Kirletilmiþ bu dünyada ne çok çiçekler katledildi.
Ne çok kelebekler yandý.
Ne çok kýrýldý hayatlar...
Bundandýr hep vurgun kaldý bir yanýmýz...
Hep yarým, hep eksik...
Oysa baharlar renkleriyle gelirdi her mevsim.
Yapraklarýyla, çiçeðe gebe tomurcuklarýyla...
Yeþil yeþil tonlarýyla...
Þimdi Gazze’de sadece siyah renkler var.
Ýçli acýlar, derin matemler...
Bizede baharlar gelecek mi anne?
Yutkundu Gazzeli çocuk.
Soramadý.
Abdurrahman Tümer
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Tümer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.