YÜREĞİM

Zaman bizi eritiyorken ve yok ediyorken içinde,
Bitmeyen bir özlemin pençesine takýlý kalmýþ yüreðim...
Yürüdükçe yollarým son bulmuyor,
Bir çýkmazýn içinde oradan oraya savruluyorum...
Koskoca þehrin ortasýnda yapayalnýz kalmýþ yüreðim...

Kalabalýklar yalnýzlýðý yaþatýyorken sen olmayýnca,
Sensizliði demliyor ömrüm, þuncacýk ömrüme...
Ve demleniyor yokluðunda yüreðim...

Dinliyormuþ gibi yapýp dinlemiyorum aslýnda,
Görmüyorum, duymuyorum,
Hatta bilmiyorum senden sonra ne var ne yok öykümde...
Söyle... Söyle nerede kalmýþtýk yüreðim...

Avuntular acýmý dindirmiyor,
Ýçimi döküyorum þiirlerime iþte öyle...
Kimse okumuyor, görmezden geliyor belki de
Fark etmiyor kimse içindeki seni...
Oysa biz seninle hep yalnýzdýk yüreðim...

Çaðlayanlar akardý eskiden sarp kayalýklarýn arasýnda,
Coþardý erimiþ buzlarýn ardýnda bir bahara
Çoban yýldýzý parlarken gökyüzünde,
Yar gözlerimin önünde yalnýzca bir hayaldi yüreðim...

Þimdilerde sular çekilmiþ, çaðlayanlar susmuþ,
Ne coþku ne de bahar kalmýþ bizim oralarda...
Sahi, her þey bitti de biz mi kaldýk be yüreðim...

Ýkimizi toplasan bir etmez artýk...
Sen sýfýrýn gölgesinde kalmýþ bir hayat,
Bense bir sýfýr yenik hayata...
Yok oluþlarý izlerken yok oluþumu görüyorum;
Yok oluþumuzu yüreðim...

-Mustafa ÖzTürk #mstfztrk
Sosyal Medyada Paylaşın: