Rüzgarlar baþka esiyordu Bu sefer, temsilde Kendimce sadece
Geceye salmak istedim Öylesine Bir zindanýn Penceresinden bir kaçak gibi Zaman durdu, duracak ilmeði O koca gökyüzü zifiri kilimi Daralýp eðilirken bir kafeste
Belki daha da inerken O zembilinden, diplerine Kapanýrken kuyularýn, Sandýklarýn kilidi Hücrelerin, eþiklerin aralýðý
Ya da çoktan Ýpleri boynuna geçirmiþ Ayak altýndaki Sehpahý, masasi Çekmiþ bir mahkum Boynu kýrýlýrken nefessiz Son bakýþlarýnda
Belki þu yalan dünyanýn En sahte En talan, ziyan oyununu Oynuyor bir yerlerde Bir sahnenin Son perdesini yýrtýp, yakarken Ve umarsýzca selamla eðilirken
Kim bilir Aþk, hayattan da öte iken Can, bedenine, rollerine Sýðmaz iken çerçevelerde Aynalardan rolyeflere Daha çekerken zincirlerini Oyalarýný boyarken cidarlarýndan Üst üste, daðýtýrken pullarý Taneleri, boncuklarý Param parça dalda caputlarla
Unutulur mu O an’larda... Kim bilir….
Sosyal Medyada Paylaşın:
Semiha Türkmen Çiçekoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.